Trzecią propozycją z serii Ikony Architektury - Ikony filmu, jest Pogarda nakręcona w 1963 roku przez głównego przedstawiciela awangardowej nowej fali Jean-Luca Godarda. Adaptując powieść Alberto Moravii o tym samym tytule, twórca Aż do utraty tchu stworzył film wyłamujący się z przyjętych wtedy (również awangardowych) konwencji, dzieło autoteliczne i intelektualnie wielopoziomowe.
Bogaty amerykański producent filmowy Jeremy Prokosch, wynajmuje Fritza Langa (reżyser gra sam siebie) do nakręcenia Odysei Homera. Niezadowolony z efektów, które uważa za zbyt artystyczne, zleca przepisanie scenariusza młodemu pisarzowi Paulowi Javalowi, żonatemu z piękną Camille, graną przez Brigit Bardott. Wraz z bohaterami przenosimy się ze studia produkcyjnego i mieszkania małżeństwa na włoską wyspę Capri, do domu producenta. Nie jest to jednak przypadkowa willa. Casa Maaparte, w której rozgrywa się główna części filmu to wybitny przykład włoskiego luksusowego modernizmu. Dom zaprojektowany na zlecenie Curzio Malaparte, pisarza i dyplomaty, przez Adalberto Libera jednego z najbardziej znanych włoskich modernistów. Jak głosi plotka, Malaparte odrzucił projekt Libera, samemu kończąc budowę posiadłości.
Osadzony na skale we wschodniej części wyspy, dostępny jedynie pieszo, dom do dziś zachwyca swoim teatralnym i filmowym charakterem, co świetnie widać w filmie Godarda. Czerwona, ceglana bryła budynku, wybija się z otaczającego krajobrazu, jednocześnie będąc ściśle mu podporządkowaną. Na dachu domu urządzono taras widokowy z murem formą nawiązującą do podmuchu wiatru. Aby się do niego dostać odwiedzający musi przejść przez wielkie otwierające się na taras schody, które nadają całej budowli specyficznego teatralnego charakteru, co także zostaje ukazane w Pogardzie. Architektura nowoczesna staje się tu tłem dla zmiany, jaka zachodzi w relacjach międzyludzkich pod wpływem pieniędzy, a także trudności jakie w kontekście komercjalizacji napotyka kino lat 60.
