Mieszkanie po polsku 1945-2018

1958-1963

Sady Żoliborskie w Warszawie (proj. Halina Skibniewska, proj. zieleni Alina Scholtz, 1958- 1963) Niska zabudowa punktowa z wykorzystaniem istniejącej zieleni i możliwością elastycznego kreowania struktury wewnętrznej poszczególnych mieszkań.

Przy projektowaniu zespołu mieszkalnego autorka zdecydowała się ocalić zieleń wysoką znajdujących się tu wcześniej ogrodów. By lepiej ją wyeksponować, zastosowała niskie 3- i 5-kondygnacyjne budynki o kameralnym charakterze z subtelnymi elementami artykulacji w postaci pionowych pasów szarej cegły i poziomych z betonu i tynku. Zostały one skontrastowane z wnękami loggi i wystającymi asymetrycznie balkonami o mijankowym zakomponowaniu. Całość miała stanowić tło dla drzew owocowych oraz mieszkańców korzystających z przestrzeni otwartej. Dużo inwencji architektka włożyła w zakomponowanie elastycznej struktury mieszkań podatnych na zmiany cyklu rozwojowego i potrzeb rodziny. Tylko jedna czwarta powierzchni lokalu z toaletą i pionem kuchennym miała „sztywny" charakter, resztę można było modyfikować. Dzięki zastosowaniu takiego otwartego planu architekt przestawał być demiurgiem narzucającym swą wolę, dawał mieszkańcom swobodę i poczucie bycia podmiotem w kreowaniu własnej przestrzeni życiowej. Była to swego rodzaju partycypacja społeczna w organizowaniu przyjaznych kulis prywatnego życia. Łącznie w zespole znalazło się 837 lokali dla 3201 osób. Osiedle składa się z trzech typów budynków: jednego wieżowca 10-piętrowego z mieszkaniami M1 i M2, pięciu jednostek 3-kondygnacyjnych i osiemnastu 5-kondygnacyjnych, w których znalazły się pozostałe typy mieszkań M3, M4 i M5. Największe mają 57 m² powierzchni użytkowej. Najbardziej charakterystyczne punktowce zawierają po 29 mieszkań (ok. 6 na każdej kondygnacji) i centralnie umieszczone klatki schodowe z doświetleniem od góry. Oprócz lokali dla rodzin posiadających dzieci, architektka przewidziała mieszkania dla osób starszych i niepełnosprawnych. Osiedle stało się więc wzorcowym przykładem miejsca zamieszkania dla ludzi w każdym wieku i często wykorzystywano je do promocji polskiej architektury zagranicą: w publikacjach, filmach oraz podczas wizyt obcych delegacji. W 1961 roku należący do Sadów budynek ulokowany przy ul. Krasińskiego 34 otrzymał tytuł Mister Warszawy.