Nawiązanie do ambalażu - o Cricotece Natalia Zarzecka

Instytucja pomyślana jako rozwinięcie idei Kantora nie może stać w miejscu. Pragniemy kontynuować dotychczasową działalność archiwalną, badawczą i wystawienniczą związaną z osobą i twórczością Tadeusza Kantora i poszerzać ją o nowe działania zarówno z obszaru prezentacji sztuki współczesnej, jak i wybranych wątków i tematów historycznych.

Inspiracje dla wyłonionej w konkursie, niezwykle odważnej koncepcji architektonicznej stanowiła twórczość samego Tadeusza Kantora. Budynek może być widziany jako bezpośrednie nawiązanie do idei ambalażu – opakowania, tak chętnie stosowanego przez autora Umarłej klasy. Moje „Ambalaże” były próbą „dotknięcia” natury przedmiotu. Przez ukrycie go, przez opakowanie. (…) Sama czynność opakowywania kryje w sobie bardzo ludzką potrzebę i namiętność przechowywania, izolowania, przetrwania, przekazywania, również smak nieznanego i tajemnicy.

Zaambalowany obiekt będzie pełnił wiele funkcji. W elektrowni mieści się sala teatralna z zapleczem, archiwum wraz z czytelnią oraz biura. W nowej części – sale wystawowe oraz magazyny. Projekt architektoniczny od samego początku zakładał też wykorzystanie placu pod budynkiem jako miejsca otwartego i ogólnodostępnego. Kawiarnia na ostatnim piętrze obiektu, z jednym znajpiękniejszych widoków na panoramę Krakowa, będzie czynna niezależnie od godzin otwarcia ekspozycji.

Nowa siedziba Cricoteki to kolejny krok i naturalne rozwinięcie idei Kantora. Połączenie nowoczesnej architektury ze starymi budynkami elektrowni jest także punktem wyjścia dla nowego programu instytucji. Pragniemy kontynuować dotychczasową działalność archiwalną, badawczą i wystawienniczą związaną z osobą i twórczością Tadeusza Kantora i poszerzać ją o nowe działania zarówno z obszaru prezentacji sztuki współczesnej, jak i wybranych wątków i tematów historycznych. W 2015 roku przypada setna rocznica urodzin Tadeusza Kantora, zarówno w Polsce jak i za granicą pojawią się projekty, które będą próbować zderzyć twórczość Kantora ze współczesnością. Instytucja stworzona przez samego artystę nie może stać w miejscu i musi być gotowa na przyjęcie efektów tego zderzenia, a przede wszystkim winna być miejscem, gdzie takie działania są także realizowane.