| Nazwa obiektu | Galeria Sztuki współczesnej Trafostacja Sztuki |
| Adres obiektu | Szczecin, ulica św. Ducha 4 |
| Autorzy | Studio A4 spółka projektowa, architekt Jacek Lenart |
| Współpraca autorska | architekci Tomasz Kondarewicz, Dorota Zaleska, Tatiana Balcerzak |
| Architektura wnętrz | Studio A4 spółka projektowa, architekci Tatiana Balcerza, Dorota Zaleska |
| Konstrukcja | Zbigniew Misiak |
| Generalny wykonawca | Erbud S.A. Oddział w Szczecinie |
| Inwestor | Gmina Miasto Szczecin |
| Powierzchnia terenu | 875.0 m² |
| Powierzchnia zabudowy | 658.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 2092.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 2660.0 m² |
| Kubatura | 10156.0 m³ |
| Projekt | 2010 |
| Data realizacji (początek) | 2011 |
| Data realizacji (koniec) | 2013 |
| Koszt inwestycji | 18 000 000 PLN |
lokalizowany w Szczecinie tuż przy gotyckim kościele św. Jana budynek stacji transformatorowej powstał w 1912 roku. Tę funkcję pełnił do II wojny światowej, co na długie lata zdecydowało o zwyczajowej nazwie obiektu. Po 1945 roku gmach przekształcono w halę produkcyjną Spółdzielni Inwalidów, a mimo że od 1984 roku wpisany jest do rejestru zabytków to przez przeszło 20 lat stał pusty i uległ dewastacji. Przed kilkoma laty stowarzyszenie Zachęta Sztuki Współczesnej zwróciło uwagę na potencjał poprzemysłowego obiektu i rozpoczęło poszukiwanie środków potrzebnych na przekształcenie zabytku w pierwszą realizowaną w tak dużej skali galerię sztuki nowoczesnej w Szczecinie.
Budynek nazwany Trafostacja Sztuki z zewnątrz został odtworzony według zaleceń konserwatora. Wewnątrz zaś pozostawiono pustą przestrzeń wraz z przebiciami i otworami po ciągach technologicznych. Główna hala o powierzchni ponad 400 m2 i wysokości 19 metrów to przestrzeń wielofunkcyjna przeznaczona na różnorodne wydarzenia artystyczne. Jej wnętrze uzupełniono jedynie stalową klatką schodową łączącą rozlokowane na trzech kondygnacjach oryginalne galerie i pomosty technologiczne, mniejsze sale ekspozycyjne, a także w balkon prowadzący na górne lobby z kawiarenką i tarasem widokowym.
Z dominującą we wnętrzu bielą, będącą neutralnym tłem dla eksponowanych obiektów, kontrastują drewniane posadzki. Podłoga wyłożona tym materiałem wyznacza przestrzeń dostępną dla odwiedzających. We wnętrzu widać także chęć subtelnego zróżnicowania elementów nowych i oryginalnych. Zabieg ten szczególnie podkreślony jest w przestrzeni stalowej konstrukcji dachu dogęszczonej rampami świetlnymi pomostem technologicznym i panelami akustycznymi. Atrakcyjność poddasza została wykorzystana dla podniesienia walorów estetycznych zlokalizowanej tam salki konferencyjnej: dzięki przeszklonej ścianie wzrok użytkowników przyciągają wspomniane elementy konstrukcyjne. Wielkie prostokątne otwory w podłodze hali głównej wypełnione są szklanymi płytami. W ten sposób doświetlono i optycznie połączono z parterem piwnice, w których także znajdują się pomieszczenia wystawiennicze.
W zestawieniu z imponującą główną salą ekspozycyjną mniej ciekawie prezentują się przestrzenie uzupełniające – strefa wejściowa z barem, recepcją, księgarnią, czytelnią oraz szatnią są bez wyrazu, a przecież to tutaj odwiedzający doświadczają pierwszego i ostatniego kontaktu z obiektem. Niedosyt pozostawia również brak spójnego systemu informacji wizualnej i przypadkowe rozmieszczone elementów osprzętu elektrycznego. Zastanawia także nagromadzenie na ciągach komunikacyjnych (poza główną salą) różnorodnych posadzek z gresów, terakoty i lastryka.
