Lascaux IV jest pierwszym obiektem, w którym repliki dzieł naskalnych z okresu paleolitu ze słynnych grot nad Wezerą pokazano w całościowej formule wraz z szeroko nakreślonym kontekstem historycznym. Konstrukcję budynku wykonano z żelbetu o eksponowanej powierzchni, której chropowatość nawiązuje do faktury skał. Rozcięcia w ścianach i stropodachu zamknięto z kolei gładkim, przezroczystym szkleniem, zapewniającym bezpośrednią penetrację światła dziennego do wnętrz – o najnowszej realizacji pracowni Snøhetta pisze Maciej Lewandowski.
W części północnej zlokalizowano wejście główne. Wokół muzeum architekci zaprojektowali ogromny obszar zróżnicowanej zieleni. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Centrum dla odwiedzających jaskinie LascauxMontignac, Francja
AutorzySnøhetta
Współpraca autorskaSRA Architectes, Duncan Lewis Scape Architecture
Architektura krajobrazuSnøhetta
KonstrukcjaKhephren Ingéniere
Konsultant ds. fasady:RFR
Konsultant ds. akustyki:Commins dBlab
Projekt oświetlenia:8’18’’
Projekt aranżacji wystawy:Casson Mann
InwestorConseil Général de la Dordogne
Powierzchnia terenu53065.0 m²
Powierzchnia całkowita8365.0 m²
Projekt2012
Data realizacji (koniec)2016
Koszt inwestycjinie podano
Lascaux IV jest pierwszym obiektem, w którym repliki dzieł naskalnych z okresu paleolitu ze słynnych grot w pobliżu miejscowości Montignac nad Wezerą pokazano w całościowej formule wraz z szeroko nakreślonym kontekstem historycznym. Odkryte w 1940 roku jaskinie w południowo-zachodniej Francji udostępnione były publiczności w latach 1948-1968. Ze względu na zły stan malowideł (na skutek działania pary wodnej, dwutlenku węgla, a także wadliwej klimatyzacji) pod koniec lat 60. zdecydowano o ich zamknięciu. W kolejnych latach stworzono wierne kopie groty: Lascaux II (1983), Lascaux III (forma objazdowej wystawy) i finalnie – Lascaux IV (2017), która nie jest typowym muzeum prezentującym historyczne artefakty, lecz obiektem, w którym przybliża się i wyjaśnia historię danego miejsca i jego znaczenie.
Budynek zlokalizowano na granicy między dziewiczym lasem porastającym wzgórza Lascaux a rolniczą doliną Wezery. Zróżnicowana, drobna zabudowa miasteczka, malowniczo rozrzucona wśród pól uprawnych, stanowiła pretekst do ukształtowania architektury pawilonu w sposób nieregularny, jako przenikającej się z naturalnym krajobrazem. Obiekt kształtem nawiązuje do skały przeprutej dwoma zasadniczymi cięciami: poziomym, wprowadzającym powiązania widokowe między wnętrzem budynku a jego otoczeniem, oraz pionowym – wprowadzającym światło dzienne przez biegnące wzdłuż osi świetliki dachowe. Budynek zaprojektowano jako przedłużenie wzgórza skrywającego oryginalną grotę.
Konstrukcja
Konstrukcję budynku – stropy, ściany, elewację – wykonano z żelbetu o eksponowanej powierzchni, której chropowatość nawiązuje do faktury skał. Rozcięcia w ścianach zewnętrznych i stropodachu zamknięto gładkim, przezroczystym szkleniem, zapewniającym bezpośrednią penetrację światła dziennego do wnętrz. Skontrastowanie materiałów ożywia przestrzeń poprzez wprowadzenie efektów światła i cienia, przezroczystości i matowości, chropowatości i gładkości, co przywołuje nastrój towarzyszący penetrowaniu jaskiń. Dach z kolei obsadzono roślinnością. Ścieżka zwiedzania prowadzi gości poprzez wiele miejsc o określonych funkcjach. Ze strefy wejściowej dostają się windą na zlokalizowany na dachu taras widokowy, z którego roztacza się panorama okolic Monitgnac i Lascaux. Nachylony dach prowadzi dalej w stronę naturalnej wielkości makiety groty, w której wnętrzu panuje półmrok i wilgoć, a akustyka odpowiada tej naturalnej występującej w jaskiniach. Model wykonano dzięki wykorzystaniu najnowocześniejszych technologii mapowania cyfrowego, przy współpracy ze specjalistami z dziedziny sztuki paleolitycznej. Kolejny etap zwiedzania stanowią wystawy wprowadzające w kontekst historyczny i przybliżające zagadnienia sztuki prehistorycznej. Scenografia jest tu w dużej mierze oparta o interaktywne technologie multimedialne, przy czym ważny element wyposażenia stanowi niewielkie urządzenie w postaci tabletu, które każdy zwiedzający otrzymuje na wejściu, prezentujące w formie audiowizualnej szczegółowe informacje dotyczące poszczególnych fragmentów wystawy i pozwalające oznaczać jej interesujące elementy.
Obiekt zlokalizowano w pobliżu miejscowości Montignac nad Wezerą w południowo-zachodniej Francji. Założeniem architektów było stworzenie obiektu przenikającego się z naturalnym krajobrazem. Budynek zaprojektowano jako przedłużenie wzgórza skrywającego oryginalną grotę. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Widok od strony zachodniej – ciągnące się przez całą północno- -zachodnią elewację poziome przeszklenie wprowadza powiązania widokowe między wnętrzem budynku, a jego otoczeniem. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Widok od strony północnej. Dzięki nieregularnej formie – nawiązującej do rozciętej skały – budynek idealnie wkomponowuje się w krajobraz. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
W części północnej zlokalizowano wejście główne. Wokół muzeum architekci zaprojektowali ogromny obszar zróżnicowanej zieleni. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Budynek wykonany jest w całości z żelbetu o eksponowanej powierzchni oraz gładkiego, przeziernego szkła. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
W południowej części budynku architekci zaprojektowali zewnętrzny, częściowo zadaszony trakt prowadzący do jaskini, otoczony od strony skarpy kamiennym murem, z drugiej natomiast znajduje się betonowa ściana. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Bryła budynku przecięta jest wzdłuż osi ekspresyjnie ukształtowanym, częściowo przeszklonym od góry pasażem, stanowiącym główną komunikację prowadzącą do kolejnych przestrzeni wystawienniczych. Na końcu trasy znajduje się wejście do repliki groty z wiernie odtworzonymi historycznymi malowidłami. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Bryła budynku przecięta jest wzdłuż osi ekspresyjnie ukształtowanym, częściowo przeszklonym od góry pasażem, stanowiącym główną komunikację prowadzącą do kolejnych przestrzeni wystawienniczych. Na końcu trasy znajduje się wejście do repliki groty z wiernie odtworzonymi historycznymi malowidłami. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Budynek wykonany jest w całości z żelbetu o eksponowanej powierzchni oraz gładkiego, przeziernego szkła. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Zewnętrzne i wewnętrzne ściany wykonano z żelbetu o chropowatej fakturze. Ma ona nawiązywać do powierzchni skał. Fot. ERIC SOLÉ 2017
W części sal ekspozycja zamontowana jest za pomocą stalowych cięgien. Scenografia jest tu w dużej mierze oparta o interaktywne technologie multimedialne. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
W grocie odtworzono także naturalne warunki panujące w jaskini – temperaturę, ciśnienie powietrza, zapach, a także akustykę. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
W części sal ekspozycja zamontowana jest za pomocą stalowych cięgien. Scenografia jest tu w dużej mierze oparta o interaktywne technologie multimedialne. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
We wszystkich wnętrzach zastosowano podobną kolorystykę – w holu głównym szarości przełamane zostały kolorowymi siedziskami. Fot. BOEGLY + GRAZIA PHOTOGRAPHERS
Przekrój przez tunel w części niezadaszonej (18) i w części przekrytej świetlikiem (19). Oznaczenia: 1 – ściana z żelbetu o eksponowanej powierzchni; 2 – krzewy; 3 – łąka naturalna; 4 – świetlik. Rys. SNØHETTA
Przekrój przez tunel w części niezadaszonej (18) i w części przekrytej świetlikiem (19). Oznaczenia: 1 – ściana z żelbetu o eksponowanej powierzchni; 2 – krzewy; 3 – łąka naturalna; 4 – świetlik. Rys. SNØHETTA
Detal przekroju przez część z pasażem i windą prowadzącą na dach. Oznaczenia: 1 – winda; 2 – krzewy; 3 – ściana z żelbetu o eksponowanej powierzchni; 4 – świetlik; 5 – łąka naturalna. Rys. SNØHETTA
Pracownia Snøhetta zaprojektowała typowy dom letniskowy, dostosowany do różnych warunków klimatycznych i terenowych. Projekt powstał na zamówienie firmy Rindalshytter, wiodącego producenta domów wypoczynkowych w Norwegii.
23 marca 2017 roku w Warszawie odbędzie się wykład Jette Hopp, architektki z norweskiej pracowni Snøhetta. Projektantka opowie o filozofii biura, w którym powstały koncepcje takich budynków jak Biblioteka Aleksandryjska w Egipcie, Opera Narodowa w Oslo czy obserwatorium reniferów w Parku Narodowym Dovrefjell. Wykład organizowany jest przez Fundację im. Stefana Kuryłowicza.
Właściciel sieci salonów Aēsop postanowił nadać każdemu ze sklepów indywidualny rys. Dlatego do współpracy przy tworzeniu koncepcji wnętrz zaprasza znanych architektów. Cztery butiki, w tym jeden z najnowszych zaprojektowała pracownia Snøhetta.
Obiekt stanął w obrębie Parku Narodowego Dovrefjell, architekci starali się więc do minimum ograniczyć ingerencję w teren, usuwając jedynie luźne odłamki skał i elementy organiczne oraz trasując miejsce pod ścianę fundamentową. Sam fundament zakotwili za pomocą dwunastu prętów ze stali nierdzewnej średnicy 2 cm i długości 1,5 m.
W dniach 26 maja - 12 czerwca w Krakowie odbędzie się szereg wydarzeń prezentujących współczesną architekturę norweską. W ramach Tygodnia z Architekturą będzie można posłuchać wykładu architektki z pracowni Snøhetta oraz zobaczyć ponad 30 realizacji norweskiej architektury na wystawie „Inside Outside Norway. Architektura demokracji”