Zaprojektowany przez Toyo Ito gmach oprócz trzech sal teatralnych mieści sklepy, restauracje i galerie. Jego najbardziej charakterystycznym elementem są wielokrzywiznowe ściany wewnętrzne, dzięki którym światło i dźwięki rozchodzą się po budynku w podobny sposób jak w jaskini. Żelbetową konstrukcję ukształtowano z niemal 29 000 stalowych, płaskich kratownic, na których rozpinano gęste zbrojenie, od razu zalewane betonem, bez użycia tradycyjnych szalunków.
AutorzyToyo Ito & Associates,
Architects;
Da-Ju Architects & Associates
Konsultant ds. konstrukcjiARUP;Evergreen Consulting
Engineering
Konsultant ds. akustykiNagata Acoustic; National
Taiwan University of Science
and Technology
Modelowanie 3dLead Dao Technology and
Engineering Ltd.
WykonawcaLee Ming Construction
InwestorTaichung City Government,
Republic of China (Tajwan)
Powierzchnia terenu57020.0 m²
Powierzchnia całkowita51152.0 m²
Projekt2006-2008
Data realizacji (początek)2009
Data realizacji (koniec)2016
Zespół Teatru Narodowego w Taichung tworzą trzy obiekty: Teatr Wielki na 2007 miejsc, i dwa teatry kameralne: jeden na 800 miejsc (Play House) i drugi na 200 miejsc (Black Box). Funkcje uzupełniające pełnią sklepy, restauracje i galerie zlokalizowane na piątej kondygnacji. Budowę rozpoczęto w grudniu 2009 roku, projekt powstawał w okresie boomu budowlanego na Tajwanie, otwarcie nastąpiło we wrześniu 2016 roku.
Najbardziej charakterystycznym elementem obiektu są wielokrzywiznowe ściany wewnętrzne. Ich skomplikowana geometria sprowadza się do prostych zależności matematycznych. Powierzchnie ścian przypominają katenoidy – powierzchnie minimalne powstałe przez obrót linii łańcuchowych wokół osi odciętych. Wnętrze zbudowane jest z 58 takich katenoidalnych elementów. Tworzące je segmenty ścienne były częściowo montowane poza placem budowy, opisywane i ustawiane w miejscach docelowych ściśle określonych za pomocą współrzędnych przestrzennych odnoszących się do jednego dla całej inwestycji punktu 0. Wielokrzywiznowa geometria wnętrza powoduje, że światło i dźwięki rozchodzą się po budynku w podobny sposób jak w jaskini.
Żelbetową konstrukcję o grubości 40 cm i łącznej powierzchni około 21 640 m2 ukształtowano z niemal 29 000 stalowych, płaskich kratownic o różnorodnej geometrii w rozstawie co 20 cm. Na kratownicach rozpinano gęste zbrojenie, które od razu zalewano betonem, bez użycia tradycyjnych szalunków. Łącznie z warstwami wykończeniowymi ściany mają grubość 46 cm.
Geometrię katenoidalnych elementów konstrukcyjnych określano za pomocą algorytmów, które drogą kolejnych iteracji generowały coraz dokładniejszy ich kształt, począwszy od bardzo schematycznego, do dokładnego, w oparciu o trzy podstawowe zestawy danych: krzywą wewnętrzną, krawędzie zewnętrzne oraz schematyczny model bryłowy.
Powierzchnia katenoid była przycinana na styku z elewacjami, podłogą i dachem, co powodowało powstanie na tych płaszczyznach charakterystycznych konturów określających wyraz architektoniczny budynku. Choć konstrukcję zaprojektowano przy zastosowaniu technologii cyfrowych, jej realizacja była możliwa tylko dzięki fizycznej pracy rzemieślników budowlanych.
Ze względu na ograniczenia prawne płynące z tajwańskich tradycji budowlanych, ustalenie właściwych metod realizacji wymagało długotrwałych dyskusji między projektantami i wykonawcami oraz stosowania na budowie metod „prób i błędów”, między innymi w oparciu o modele w skali 1:1.
Schemat kształtowania katenoidalnych elementów konstrukcyjnych. Ich geometrię określano za pomocą algorytmów, które drogą kolejnych iteracji generowały ich kształt, począwszy od bardzo schematycznego, do dokładnego, w oparciu o trzy podstawowe zestawy danych: krzywą wewnętrzną, krawędzie zewnętrzne oraz schematyczny model bryłowy
Schemat funkcjonalny: a) sala na 2007 miejsc; b) sala na 800 miejsc; c) sala na 200 miejsc
Schematyczny model bryłowy katenoidy. Oznaczenia: 1 – dwusieczna; 2 – punkt przecięcia krzywej wewnętrznej i dwusiecznej; 3 – krzywa zewnętrzna (powierzchnia kratownic tworzących ściany); 4 – krzywa wewnętrzna 5 – linia przekroju przez schematyczny model bryłowy katenoidy; 6 – punkt środkowy na linii przekrojowej przez schematyczny model bryłowy; 7 – siatka równoległych linii wyprowadzonych z punktu środkowego w rozstawie 20 cm, prostopadłych do odpowiedniej linii przekrojowej schematycznego modelu bryłowego; 8 – pierwsze linie prowadzące, równoległe do płaszczyzny elewacji zlokalizowano 10 cm od jej strony wewnętrznej; 9 – odstęp w miejscu zmiany kierunku linii prowadzących (zachowano minimalny odstęp 10 cm i maksymalny 40 cm). W polach narożnych lub w polach pomiędzy zespołami linii równoległych te prowadzące rysowano radialnie
Schematyczny model bryłowy katenoidy. Oznaczenia: 1 – dwusieczna; 2 – punkt przecięcia krzywej wewnętrznej i dwusiecznej; 3 – krzywa zewnętrzna (powierzchnia kratownic tworzących ściany); 4 – krzywa wewnętrzna 5 – linia przekroju przez schematyczny model bryłowy katenoidy; 6 – punkt środkowy na linii przekrojowej przez schematyczny model bryłowy; 7 – siatka równoległych linii wyprowadzonych z punktu środkowego w rozstawie 20 cm, prostopadłych do odpowiedniej linii przekrojowej schematycznego modelu bryłowego; 8 – pierwsze linie prowadzące, równoległe do płaszczyzny elewacji zlokalizowano 10 cm od jej strony wewnętrznej; 9 – odstęp w miejscu zmiany kierunku linii prowadzących (zachowano minimalny odstęp 10 cm i maksymalny 40 cm). W polach narożnych lub w polach pomiędzy zespołami linii równoległych te prowadzące rysowano radialnie
Schematyczny model bryłowy katenoidy
Schematyczny model bryłowy katenoidy
Schematyczny model bryłowy katenoidy
Schematyczny model bryłowy katenoidy
Wewnętrzna, wielokrzywiznowa ściana: a) detal; b) przekrój. Oznaczenia: 1 – stalowa, płaska kratownica; 2 – zbrojenie
Wewnętrzna, wielokrzywiznowa ściana: a) detal; b) przekrój. Oznaczenia: 1 – stalowa, płaska kratownica; 2 – zbrojenie
Katenoidalne elementy konstrukcyjne zbudowano z około 29 000 stalowych, płaskich kratownic, na których rozpięto gęste zbrojenie
Złoty Medal Międzynarodowej Unii Architektów (UIA Gold Medal) to obok Nagrody Pritzkera jedno z najważniejszych ogólnoświatowych wyróżnień architektonicznych przyznawanych żyjącemu twórcy. Toyo Ito jest obecnie laureatem obydwu, Pritzkera otrzymał bowiem w 2013 roku. W historii podobna sytuacja zdarzyła się zaledwie czterokrotnie (posiadaczami medalu i Nagrody Pritzkera są Fumihiko Maki, Rafael Moneo, Tadao Ando i Ieoh Ming Pei).
Japoński architekt Toyo Ito został dwunastym laureatem Złotego Medalu Międzynarodowej Unii Architektów (UIA Gold Medal). Uroczyste wręczenie nagrody odbędzie się 6 września podczas 26. kongresu UIA w Seulu.
Architektura Toyo Ito wymyka się jednoznacznym ocenom. Niemniej wciąż inspiruje kolejne pokolenia. Na czym polega fenomen autora słynnej mediateki w Sendai? Co tak naprawdę wyróżnia jego projekty? I co w nich najbardziej pociąga dziś młodych architektów.
Philip Jodidio prezentuje 11 pawilonów z lat 2000-2010 autorstwa Zahy Hadid, Daniela Libeskinda, Toyo Ito, Oskara Niemeyera, MVRDV, Sizy i Souto de Moury, Rema Koolhaasa...
Miasta zniszczone w marcu 2011 roku przez tsunami, ludzie, którzy stracili swoje domy, przyjaciół i rodziny – co może zrobić dla nich architektura? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć architekt Toyo Ito, kurator japońskiego pawilonu na 13. Miedzynarodowej Wystawie Architektury w Wenecji