2015

Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej "Elektrownia" w Radomiu
Adres: Ul. Kopernika 1, 26-600 Radom
Autor: KIKOWSKI ARCHITEKCI/ arch.Andrzej Kikowski
Współpraca: architekci: Damian Cyryl Kotwicki, Daniel Cwalina, Beata Michalik
Inwestor: Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej "Elektrownia" w Radomiu
Powierzchnia działki: 4470m²
Powierzchnia użytkowa: 3800 m²
Kubatura: 25000 m³
Projekt: 2007 – 2013
Realizacja: 2014
Opis autorski: Utworzenie nowego obiektu kulturalny w Radomiu postawiło zadanie stworzenia architektury rozpoznawalnej i zapamiętywanej. Połączenie istniejącego zabytku z nową architekturą dawało szanse na sukces. Przy kształtowaniu obiektu dążono do tego by efekt dodawania nowego do starego był czytelny dla odbiorców. Dlatego statyczne ciężkie ceglane bryły hali zostały uzupełnione o szereg mniejszych, dynamicznie ukształtowanych elementów wykończonych perforowaną blachą pokrytą połyskującym czarnym lakierem. Miało to sprawić, iż ich forma, będzie mocno zapadać w pamięć, a jednocześnie nie zdominuje swego otoczenia. Tak ukształtowany obiekt ma współtworzyć wizerunek Radomia jako miejsca dynamicznego rozwoju zachodzącego z poszanowaniem dla dziedzictwa przeszłości. Już w momencie wejścia na teren centrum ma się rozpoczynać doświadczenie wizyty w nim. Wejście do budynku poprzedzi spacer wzdłuż ściany zabytkowej części obiektu. Ważnym elementem zewnętrznej przestrzeni centrum jest urządzony na dachu otwarty taras. Ma to służyć uczynieniu z niego atrakcji miasta, funkcjonującej w powszechnej świadomości ogółu mieszkańców Radomia i jego gości. Z tarasu umożliwiono wgląd do wnętrza centrum, co ma wywoływać chęć znalezienia się w środku. Wejście do środka zaznacza wywieszona bryła sali ekspozycyjnej przenikająca do holu głównego. Z holu rozchodzą się drogi do księgarni, części ekspozycyjnej, kinowej oraz edukacyjnej. Wielość wytworzonych kierunków ma unaoczniać różnorodność działań centrum. Najmocniej zaakcentowanym kierunkiem jest stanowiąca oś kompozycyjną, wiodąca do części edukacyjnej droga z biegnącymi w jednej linii schodami. Została ona ukształtowana jako doświetlana od góry przestrzeń o wysokości większej niż jej szerokość. Ma to sprawić, że osoby przemierzające drogę będą miały poczucie podążania do ważnego miejsca. Idąc będą mieć kontakt wzrokowy z fragmentami części ekspozycyjnej. Taka sekwencja widoków ma wzmagać chęć poznania prezentowanych w centrum dzieł sztuki. Poszczególne części funkcjonalne centrum rozmieszczono tak, by przenikały się ze sobą przestrzennie. Celem tego jest sprawienie by korzystający z poszczególnych działów centrum mieli świadomość bogactwa jego programu.