Wymagania cennej lokalizacji skłoniły nas do traktowania planowanej hali jako części zastanego krajobrazu otwartego z jego charakterystycznymi cechami. Widok z alei Focha poprzez halę na wzgórze i kościół Najświętszego Salwatora podpowiadał nam sposób, w jaki ukształtować północną fasadę budynku. Bliska panorama wzgórza z Kopcem Kościuszki widoczna jest z wnętrza przez elewację zachodnią. Hol wejściowy, uniesiony metr powyżej chodnika alei Focha, daje widok na Błonia ponad przejeżdżającymi samochodami. Częścią tego krajobrazu jest hala – wyrasta ona wprost z rozrzeźbionego terenu. Łączy poziomy chodnika wzdłuż alei Focha i ścieżki biegnącej po wale Rudawy z parterem budynku, jego przyziemiem i tarasem na dachu. Na różnych płaszczyznach – poziomych i nachylonych, wewnętrznych i zewnętrznych – zrealizowaliśmy zadany program funkcjonalny.
Ograniczenie dopuszczalnej wysokości spowodowało konieczność wkopania budynku w teren. Krajobrazową płaskorzeźbę stworzyliśmy w złożonych warunkach gruntowych. Projektowaną bryłę formują płaszczyzny ze stali kortenowskiej oraz z betonu malowanego na rudy odcień. Na dachu hali założyliśmy taras użytkowy oraz większą połać zieleni w postaci roślinności ekstensywnej. Zdecydowaliśmy się na konstrukcję mieszaną. Wybraliśmy żelbet dla części wschodniej, gdzie korpus budynku ma charakter zamknięty. Konstrukcja po stronie południowej i zachodniej – tam, gdzie bryła hali otwiera się na widok wzgórza Salwator i Kopiec Kościuszki – jest stalowa. Poziome i ukośne rygle, kiedy patrzy się z wnętrza na pejzaż za szkłem, wchodzą w dialog z linią nasypu i ścieżki prowadzącej na dach hali, z formą obwałowań Rudawy i linią pobliskiego wzgórza.
Elewacje pokryte są kortenem: wybraliśmy go na fasady hali jeszcze w czasie konkursu architektonicznego w 2008 roku. Uznaliśmy, że rdzawa stal najlepiej wpisze się w otwarty krajobraz tego fragmentu Krakowa.
