i
Mimo upływu lat pozycja Bohdana Pniewskiego (1897–1965) w architekturze polskiej właściwie się nie zmienia, a jego projekty zwycięsko opierają się próbie czasu. Monografia oparta jest na pracy doktorskiej autora i zawiera rzetelne omówienie działalności Pniewskiego. Część z prezentowanych projektów jest ogólnie znana, ale publikacja zawiera też mało znane rysunki i szkice oraz przedstawia trudności towarzyszące pracy architekta. Często też pokazuje ewolucję projektów od koncepcji do realizacji. Ich opisom towarzyszą refleksje na temat warsztatu i rozwoju zawodowego wielkiego architekta. Fenomen Pniewskiego polegał także na tym, że potrafił zachować styl pracy i pracownię w powojennej rzeczywistości ustrojowej. Bardzo interesująca jest część poświęcona działalności teoretycznej architekta oraz próba przedstawienia jego sylwetki w oparciu o wspomnienia współpracowników i przyjaciół. Osobiście zabrakło mi w tej książce refleksji na ile wielka indywidualność, jaką był Pniewski, wpłynęła na polską architekturę, a na ile pozostaje on kimś wyjątkowym, stanowiącym jedynie punkt odniesienia. - Krzysztof DomaradzkiMarek Czapelski, Bohdan Pniewski – warszawski architekt XX wieku, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2008Krzysztof Domaradzki, warszawski architekt i urbanista, autor modernizacji Krakowskiego Przedmieścia w Warszawie i wielu planów miejscowych, szef biura Dawos, a także kierownik Pracowni Urbanistyki Stosowanej na WA PW
