Nadwieszenie o długości 7,5 metra – o koncepcji budynku Piękna 49 Michał Leszczyński i Piotr Bzdel

Tłem dla projektu jest XVIII-wieczny układ urbanistyczny, zwany Osią Stanisławowska, który wyodrębnił zabudowaną przed wojną, narożną parcelę przy dwóch, zbiegających się pod kątem ostrym ulicach: Pięknej i Koszykowej. Życzeniem konserwatora zabytków było, aby ten ważny, wyeksponowany narożnik stał się jak najbardziej „lekki” i przeszklony. Decyzja o WZiZT pozwalała na zabudowę długiej i wąskiej działki z możliwością nadwieszenia bryły od wysokości pierwszego piętra nad sąsiednimi ulicami na wzór wykuszy i balkonów pobliskich kamienic.

i

W trakcie prac projektowych kubatura obiektu podlegała kolejnym ograniczeniom. Przez teren inwestycji przebiegały liczne miejskie sieci infrastruktury technicznej, z których części nie dało się przełożyć, co wymusiło wycofanie parteru w rejonie skrzyżowania i zastosowanie tu diagonalnych słupów oraz want podwieszających wspornikowe stropy. Wszystko po to, aby przenieść obciążenia generowane przez 7,5-metrowe nadwieszenie. Zachowanie skrajni jezdni, by zabudowa nie ingerowała w funkcjonowanie skrzyżowania, spowodowało z kolei konieczność pochylenia nadwieszenia. Ostatecznie u swojej podstawy ma ono 4,4 m, a zaczyna się raptem 2,5 m od poziomu chodnika. Powstały w ten sposób układ naturalnie dzieli budynek na dwie części. Monolityczny, kamienny, ciemny trzon klatki schodowej, biegnący od parteru i wychodzący ponad poziom dachu, stanowi kontrast dla nadwieszonej części obiektu, podzielonej na trzy segmenty, odpowiednio po dwie i trzy kondygnacje. Ta jest z kolei jasna i przezierna, z jednej strony ukazuje wnętrze budynku, z drugiej – odbija okoliczne kamienice oraz usytuowaną vis-à-vis halę Koszyki.