Justin McGuirk w zbiorze reportaży z podróży po Ameryce Łacińskiej opisuje projekty dotyczące mieszkalnictwa i miejskiej przestrzeni publicznej. Realizowano je różnorodnie: odgórnie albo całkowicie oddolnie z wykorzystaniem sił grup nieformalnych w systemie gospodarczym lub z pomocą crowdfundingu i crowdsourcingu.
McGuirk rozpoczyna swoje rozważania od opisu źródeł porażki modernistycznego myślenia o scentralizowanym planowaniu wielkoskalowych osiedli mieszkalnych, a także pierwszej próby innej odpowiedzi na pytanie o niedobór mieszkań poprzez prezentację peruwiańskiego projektu PREVI, którego ideą było zaprojektowanie tylko części struktur oraz pozostawienie ich użytkownikom do dalszego rozwoju. Analiza strategii będących kontynuacją takiego sposobu myślenia lub opierających się na idei akupunktury miejskiej, ale również działań bardziej radykalnych, jak zaangażowanie polityczne architektów i innych specjalistów, służą autorowi do przedstawienia bardzo bliskiego mi wyobrażenia o projektantach jako osobach rozwiązujących problemy projektowe – miejskich graczach czy pokorniejszych i sprytniejszych następcach modernistów.
