Narodowy Instytut Audiowizualny w Warszawie

Ogłoszony w 2011 roku konkurs dotyczący modernizacji i adaptacji budynku magazynowo-technologicznego na potrzeby nowoczesnego i dostępnego Narodowego Instytutu Audiowizualnego (NInA) wygrała pracownia Locum M. Paszyn. Architekci zaproponowali czytelny podział wnętrz i sekwencję prostych przestrzeni w kolorach (biały, czarny, czerwony) wynikających z logotypu instytutu. W porozumieniu z inwestorem opracowano koncepcję obiektu o prostym i oszczędnym charakterze. Podział przestrzeni pozwala łatwo zorientować się w funkcjach następujących po sobie pomieszczeń – pierwsze dostępne od strony wejścia to kawiarnia i sala wielofunkcyjna, kolejne na tym samym piętrze to ogólnodostępne archiwum NInA z kolekcją polskiego filmu liczącą ponad 14 tysięcy pojedynczych materiałów.

Dopiero następne kondygnacje mieszczą działy nieudostępniane na co dzień, jak sala audiowizualna, pomieszczenia digitalizacji na pierwszym piętrze czy dział edukacji i biura dyrekcji na poddaszu.

Klimat poszczególnych wnętrz zdefiniowała ich funkcja – większość ogólnodostępnych pomieszczeń wykończona jest przy użyciu oszczędnych materiałów w biało-szarej kolorystyce. Z kolei sale wymagające skupienia na obrazie z ekranu i odpowiedniej akustyki są utrzymane w czerni, uzupełnionej gdzieniegdzie ciemnym drewnem w posadzce. Największą, dwukondygnacyjną salę audiowizualną, którą opatrzono tytułem Ziemia Obiecana, wyposażono jako jedyną taką niekomercyjną przestrzeń w Polsce w system dźwięku Dolby Atmos oraz możliwość projekcji 4K. Sala o wysokich parametrach akustycznych i składanej widowni jest miejscem nie tylko pokazów filmowych, ale też spotkań, koncertów czy spektakli teatralnych.

Podstawowe założenie dla działalności instytutu stanowi jego otwarcie dla jak najszerszej publiczności. Dlatego inwestor wprowadził wyposażenie, które dodaje wnętrzom charakteru całkowitej egalitarności. Meble zostały zaprojektowane przez poznańskie Atelier Starzak Strebicki. Projektanci, którzy za jedno z głównych założeń swojej działalności uznają prowokowanie do nieformalnego użytkowania przestrzeni, w celowo prostych i pozbawionych dodatkowych kolorów wnętrzach, wprowadzili charakterystyczne akcenty. Rozlokowane w całym budynku 80 kanap o różnorodnej, żywej kolorystyce zachęca do swobodnego siedzenia czy półleżenia.

Z kolei stworzona przez studio UVMW identyfikacja wizualna w postaci okrągłych tabliczek kierunkowych umożliwia łatwą orientację i poruszanie się po kolejnych piętrach instytutu. Całość, będąca efektem misji instytucji oraz pracy poszczególnych zespołów projektowych sprawia wrażenie prostoty i bezpretensjonalności, która pomaga we wprowadzaniu w ogrom i technologiczną złożoność cyfrowego archiwum. Nie oszałamia nadmierną efektownością czy kunsztem rozwiązań, zachowując nie tylko oszczędność konieczną w zamówieniach publicznych, ale też odejmując oficjalność z nazwy popularyzatorskiego instytutu.