Apartamenty Marina III we Wrocławiu

Przez ostatnie dziesięciolecie rejon wrocławskiej wyspy Kępa Mieszczańska jest konsekwentnie zabudowywany. W 2008 roku w jej wschodniej części spółka Topacz Investment zrealizowała budynek usługowo-hotelowo- -mieszkalny Marina I („A-m” 8/09) według założenia Studia Projektowego Archipelag. Obiekt, wyposażony w dwuspadowy dach i ogromne lukarny, był inspirowany architekturą holenderską. Apartamentowiec Marina II („A-m” 9/13) z 2012 roku został zaprojektowany przez Studio Wójciak Jagodziński. Wyróżnia się zanurzonymi w wodzie filarami konstrukcyjnymi i składanymi aluminiowymi okiennicami. Marina III, kolejny budynek tego samego inwestora, powstał na sąsiadującej od wschodu z Kępą Mieszczańską wyspie Pomorskiej, pomiędzy mostami Pomorskim a Uniwersyteckim. Za projekt odpowiada pracownia Major Architekci.

Konkurs na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej wyspy Pomorskiej firma Topacz Investment we współpracy z miastem ogłosiła w 2012 roku. Pierwsze miejsce przyznano ex aequo Pracowni Architektonicznej Dawid Marszolik z Tychów oraz biuru Tamizo z Łodzi. Jednak w ostateczności wybrano propozycję pracowni Major Architekci. Ze względu na trudność tematu inwestor zdecydował się zaangażować lokalnych architektów i dlatego zwrócił się do nas – mówi Marcin Major. W zrealizowanym projekcie został zachowany pomysł urbanistyczny łódzkiej pracowni – dwa budynki, między którymi otwiera się widok na zabytkową wieżę Uniwersytetu Wrocławskiego. Oba obiekty są pięciokondygnacyjne z usługowymi parterami, powyżej zaś znajdują się apartamenty o różnym metrażu, który wzrasta wraz z kondygnacjami. Na ostatnim piętrze mieszczą się lokale o największej powierzchni (150 m²) z tarasami na dachu. Zespół ma dwukondygnacyjny garaż poniżej poziomu wody – było to duże wyzwanie realizacyjne. Szczególne położenie budynku wpłynęło też na kształt elewacji, która ma strukturę żelbetowej kraty w kolorze grafitowym, w całości wykonanej z elementów prefabrykowanych. Pionowe elementy pod poziomem parteru przechodzą w przypory, zapewniające stabilność układu zrealizowanego na wodzie. Za żelbetową konstrukcją mieści się szklana fasada – przestrzeń od lica kraty do okien rekompensuje mieszkańcom brak balkonu i umożliwia wyjście na zewnątrz. Wszystkie te elementy budują dynamiczną tektonikę elewacji, którą przesłaniają aluminiowe żaluzje. Zapewniają one prywatność mieszkańcom oraz jednolity wygląd budynku, co ma duże znaczenie z uwagi na jego lokalizację w ścisłym centrum. Części wspólne budynków nawiązują do zastosowanych na elewacji materiałów i kolorystyki. Korytarze obłożone są czarnymi oraz jasnoszarymi płytami betonowymi. Trójkątna dusza schodów większego budynku otoczona jest fragmentami szklanej balustrady, a na całej wysokości klatki schodowej ciągnie się ściana pionowych, stalowych prętów o okrągłym przekroju. Wnętrze zdobią drewniane akcenty, którymi wykończono stopnice biegów schodów, a także recepcję w holu głównym. Drewno wykorzystano również jako pokrycie tarasów – dachowego oraz tarasu na parterze, wypełniającego przerwę pomiędzy zabudową. Strefę wejściową zaprojektowano jako skromną powierzchnię zieloną z zaledwie kilkoma elementami małej architektury (oświetlenie). Jej głównym punktem stał się okazały 200-letni dąb, o którego zabezpieczenie zadbano podczas budowy. Podobnie było w przypadku Mariny I – pierwotny drzewostan Kępy Mieszczańskiej został zachowany. Ścisłe centrum to teren, który jest przykładem pozytywnego rozwoju architektury Wrocławia. Na przykładzie realizacji Mariny III widać, że miasto zawsze powinno być istotnym graczem na rynku nieruchomości. Tylko dzięki porozumieniu na linii inwestor-miasto uda się wytworzyć czy też utrzymać dobrą jakość zabudowy. Kolejną kwestią jest nadrzędność urbanistyki – budynki mogą wyglądać różnie, ale największe znaczenie dla miasta, jego panoramy, funkcjonowania oraz mieszkańców mają decyzje podejmowane na poziomie planów miejscowych i ich konsekwentna realizacja.

Założenia autorskie

Apartamentowiec znajduje się w centrum Wrocławia, na niewielkiej wyspie między Odrą Północną a Odrą Południową. Maksymalna szerokość terenu wynosi zaledwie 28 m, co powoduje, że wszystkie funkcje na całej długości obiektu mają bezpośredni kontakt z wodą. O wyjątkowości tej lokalizacji świadczy sąsiedztwo zrealizowanych w ostatnich latach budynków mieszkalnych, mariny rzecznej, a przede wszystkim historycznego gmachu Uniwersytetu Wrocławskiego. Nie można też pominąć równie starego sąsiada, jakim jest 200-letni dąb. Uwarunkowania te pozwoliły wykreować reprezentacyjny hol i mieszkania z atrakcyjną panoramą. Całość założenia składa się z dwóch obiektów, stanowiących swego rodzaju przeciwwagę dla sąsiednich, dość ciężkich brył, z którymi tworzy spójny układ urbanistyczny wzdłuż ulicy Księcia Witolda. Rozbicie budynku na dwie części kreuje ciekawy kadr miejski, obejmujący wieżę matematyczną Uniwersytetu Wrocławskiego. Konstrukcja jest ściśle powiązana z kształtem wyspy, co wpłynęło na charakterystyczny rzut. Szczególnym wyzwaniem było wprowadzenie dwóch kondygnacji parkingowych poniżej poziomu wody. W części nadziemnej oba obiekty zawierają funkcję usługową oraz mieszkaniową. Partery zajmują lokale gastronomiczne, których dodatkowym atutem jest przylegający do nich taras, nadwieszony nad lustrem wody. Na wyższych piętrach znajdują się mieszkania o wysokim standardzie. Charakterystyczną cechą układu funkcjonalnego większego budynku jest rzut oparty na literze v. Pozwolił on na wykreowanie przestronnego holu wejściowego z widokiem na stary dąb. Wszystkie ściany zewnętrzne budynku są ze szkła, na które nałożono strukturę betonowej kraty w kolorze czarnym. Jej zadaniem jest dodanie wizualnego ciężaru mocno przeszklonym obiektom, a przez to nadanie im miejskiego i eleganckiego charakteru. Ponadto pełni ona funkcję konstrukcyjną, pozwalając na znaczne nadwieszenie budynku nad wodą. Żelbetowa struktura elewacyjna łączy się ze stropami w systemie typu Isokorb. Połączenie to działa tutaj na odwróconej zasadzie – to nie budynek „dźwiga” kratę, ale krata budynek. Fasadę wyposażono w przesuwne żaluzje, które dodają do uporządkowanej struktury element przypadkowości, odzwierciedlając rytm życia mieszkańców.

Marcin Major