| Nazwa obiektu | Herbaciarnia i punkt informacji turystycznej w Łazienkach Królewskich |
| Adres obiektu | Warszawa, Al. Ujazdowskie |
| Autorzy | Fiszer Atelier 41, architekci Stanisław Fiszer, Krystyna Fiszer |
| Współpraca autorska | architekci Marta Gutweter, Wiktor Jarawka |
| Architektura wnętrz | Fiszer Atelier 41 |
| Konstrukcja | Ove Arup & Partners International Limited |
| Inwestor | Muzeum Łazienki Królewskie |
| Powierzchnia terenu | 430.0 m² |
| Powierzchnia zabudowy | 300.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 120.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 140.0 m² |
| Kubatura | 350.0 m³ |
| Projekt | 2012 |
| Data realizacji (początek) | 2013 |
| Data realizacji (koniec) | 2014 |
| Koszt inwestycji | ok. 880 000 PLN |
Łazienki Królewskie w Warszawie to unikatowe również w skali światowej założenie XVIII-wiecznej sztuki ogrodowej, w którym parkowym krajobrazom towarzyszy szereg cennych architektonicznie pałacyków, willi i pawilonów. Od co najmniej stulecia Łazienki są także ulubionym celem spacerów mieszkańców Warszawy.
Pomimo swej ogromnej popularności, przez ostatnie dziesięciolecia popadały jednak w coraz większe zaniedbanie. Dopiero w 2012 roku, w obliczu zagrożenia ruiną niektórych obiektów, zaczęto tu wdrażać największy od czasów powojennych program rewitalizacji. Odnawiane są nie tylko poszczególne ogrody, ale i obiekty architektury takie jak: Pałac na Wyspie, amfiteatr, Stara Pomarańczarnia.
i
Ambitne plany obejmują także wznoszenie całkowicie nowych konstrukcji. W miejsce zaplecza ogrodniczego w południowej części parku, w pobliżu rezydencji premiera rządu, przygotowywana jest budowa „Ogrodu XXI wieku” – współczesnego założenia krajobrazowego wraz z podziemnym pawilonem wystawowym. Projekty tego niezwykłego obiektu przygotowuje holendersko-polski zespół architektów – laureatów międzynarodowego konkursu: Mecanoo International, Dick van Gameren, Jojko + Nawrocki Architekci, Michael R. van Gessel oraz DELVA Landscape Architects.
Będzie to największa współczesna interwencja architektoniczna w zabytkowych ogrodach. Ale nie pierwsza. Bowiem na północno- zachodnim skraju Łazienek, tuż przy wejściu od strony Alej Ujazdowskich, powstał niemal całkowicie nowy pawilon herbaciarni. Niemal nowy, gdyż zastąpił on istniejącą już w tym miejscu placówkę urządzoną w drugorzędnych obiektach gospodarczych. Te ostatnie rozebrano, pozostawiając jedynie XIX-wieczną ceglaną fasadę, której dekorację drobiazgowo odtworzono. Za tą murowaną ścianą frontową wzniesiono drewniany pawilon inspirowany tradycjami japońskiego budownictwa, którego modułowe formy łatwo godzą się z językiem współczesnej architektury.
i
Tego intrygującego połączenia, odpowiadającego jednocześnie wymagającym zaleceniom konserwatorskim, dokonał Stanisław Fiszer z zespołem – projektant znany raczej z działalności architektonicznej w dużo większej skali. Tu, w zabytkowych Łazienkach Królewskich, pokazał, że potrafi działać niesłychanie dyskretnie. Niemal schował on swoją artystyczną osobowość. Jednocześnie udowodnił, z jak wielką twórczą swobodą można zestawić pozornie sprzeczne tradycje konserwacji fragmentów stuletnich konstrukcji, orientalnych inspiracji i współczesnej architektury.
Przekroczywszy zabytkową ścianę, wkraczamy we współczesne wnętrze korzystające z imaginarium japońskiego rytuału picia herbaty. Rozsuwane szklane ściany wyprowadzające na zadaszone obejścia, modułowe podziały sufitu i podłogi, drewniane, obudowane dekoracyjnie dźwigary, ograniczona do brązu i szarości kolorystyka i nieustanny kontakt z bujną przyrodą na zewnątrz tworzą w tym uroczym miejscu Warszawy nastrój przestrzeni, jaki trudno odnaleźć poza wyspiarskim, dalekowschodnim krajem – Japonią.
i
Założenia autorskie:
Projekt pawilonu informacyjnego dla zespołu Łazienek Królewskich w miejscu dawnej herbaciarni przewidywał zachowanie jedynie fasady historycznego budynku i fragmentu muru od strony północnej. W ten sposób powstała przestrzeń zdefiniowana przez istniejącą zachodnią elewację frontową, ekrany okienne, murowaną kostkę, podłogę i sufit.
Zachowana elewacja frontowa: analiza materiałów budowlanych pozwala datować realizację fasady na koniec XIX wieku.
Konstrukcja: cztery drewniane ramy i murowana kostka „techniczna” tworzą strukturę.
Elewacja: sześć przesuwnych ekranów tworzy ramę dla otaczającego krajobrazu; szklana elewacja wymaga drugiej warstwy przejrzystych ekranów z tkaniny, które zasunięte tworzą lampion.
Podłoga: z granitu płomieniowanego, dywan kamienny tworzy cokół; odkryte w trakcie budowy fundamenty przesłonięte szklaną podłogą tworzą relikt.
Dach: wnętrze i zewnętrze pod tym samym drewnianym dachem.
Światło lub brak światła: przywołuje książkę Pochwała cienia Jun’ichirō Tanizakiego i pojęcia wabi (samotność, prostota, przyroda) oraz sabi (ślad czasu). Przyroda, światło naturalne – poczucie spokoju i upływ czasu jako otoczenie.
