Frei Otto (31 maja 1925 - 9 marca 2015) był niemieckim architektem, jednym z pionierów nowoczesnych, lekkich konstrukcji. Zainteresował się nimi przede wszystkim ze względu na niewielki wpływ, jaki wywierają na środowisko oraz stosunkowo niskie koszty zastosowania. W swojej pracy często przekraczał definicję zawodu architekta, współpracował m.in. z inżynierami, bilogami, historykami oraz artystami. Tworząc funkcjonalne przekrycia o często imponującej formie, inspirował się naturą i obecnymi w niej procesami. Czerpał z form, które można zaobserwować z przyrodzie - pajęczych sieci czy baniek mydlanych. Z myślą o zrównoważonym rozwoju wykorzystywał jedynie konieczną ilość materiałów i energii. Jako utopista zawsze wierzył, że świat można uczynić lepszym dla wszystkich.
Do jego najbardziej znanych realizacji należą zadaszenia obiektów sportowych i pawilonów wystawienniczych np. Parku Olimpijskiego w ramach Letniej Olimpiady w Monachium (1972, we współpracy z Behnisch + Partner i innymi), Pawilonu Niemiec na Expo 67 w Montrealu czy Pawilonu Japonii na Expo w Hanowerze (2000, wspólnie z Shigeru Banem, leureatem Nagrody Pritzkera z 2014 roku).
Z opinii Jury: Lekcje płynące z jego pionierskiej pracy w obszarze lekkich konstrukcji, które są adaptowalne, zmienne i z namysłem wykorzystują ograniczone zasoby, są tak samo ważne dziś, jak w momencie, gdy zostały zapoczątkowane ponad 60 lat temu.
Frei Otto zmarł 9 marca 2015, na kilka tygodni przed zaplanowaną ceremonią wręczenia nagrody. Po tym jak dowiedział się o jej przyznaniu, powiedział: Jestem szczęśliwy z nagrody i bardzo dziękuję jury oraz rodzinie Pritzkera. Nigdy nie zrobiłem nic, aby otrzymać tę nagrodę. W architekturze kierowałem się chęcią projektowania nowych typów budynków, aby pomóc ludziom biednym, szczególnie w następstwie klęsk naturalnych i katastrof. Więc co mogło by być dla mnie lepsze od tej nagrody? Wykorzystam czas, który mi pozostał kontynuując to, co robiłem, pomaganie ludzkości.
