Spis treści
- Konkurs Kaira Looro International 2023
- Opis wyróżnionego projektu polskiego zespołu architektów
- Autorzy wyróżnionej pracy
Konkurs Kaira Looro International 2023
Kaira Looro International to architektoniczny konkurs non-profit dla studentów i młodych architektów, mający na celu wprowadzenie młodych talentów do świata zawodowego przez nagrody pieniężne, publikacje, możliwość realizacji projektu i staże w międzynarodowych firmach architektonicznych. Celem jest również podniesienie świadomości w społeczności międzynarodowej, w zakresie tematyki pomocy nadzwyczajnej i humanitarnej oraz pozyskiwania funduszy na rozwój projektów humanitarnych. Kaira Looro organizowany jest od 2016 roku przez włoskie stowarzyszenie Balouo Salo, którego honorowym członkiem jest Kengo Kuma.
W 10-osobowym jury pod przewodnictwem Kengo Kumy zasiedli architekci i architektki: Benedetta Tagliabue z hiszpańskiego studia EMBT Miralles Tagliabue, Agostino Ghirardelli z włoskiej pracowni Blengini Ghirardelli, Manuel Aires Mateus z portugalskiego biura Aires Mateus Architects, Raul Pantaleo z włoskiego TAM Associati, Mphethi Morojele z południowoafrykańskiego MMA Design Studio, Emmanuelle Moureaux z francusko-japońskiego studia Emmanuelle Moureaux Architecture + Design, Saad El Kabbaj i Mohamed Amine Siana, wykładowcy na Université Internationale w Rabacie oraz Driss Kettani z Mohammed VI Polytechnic University.
Przy ocenie prac jury zwracało uwagę przede wszystkim na oryginalność i innowacyjność projektu architektonicznego, wybór technologii budowlanej oraz przyjaznych dla środowiska materiałów, elastyczność i integrację z otoczeniem.
Oprócz trzech nagród głównych, przyznano dwa wyróżnienia honorowe i pięć specjalnych. Opublikowano też listę 20 finalistów. Główną nagrodą jest 5 tys. euro, możliwość realizacji projektu oraz staż w pracowni Kengo Kuma & Associates w Japonii. W ten sposób doceniono Artha Krisiantara z Indonezji. Drugie miejsce zajął zespół z Izraela w składzie Rotem Fintz i Niv Arbiv, a trzecie z Tunezji: Youssef Hamza, Anthony Mancuso. Wyróżnienia honorowe przypadły zespołowi z Polski (Michał Pietrusiewicz, Justyna Błasiak, Krzysztof Afeltowicz) i uczestnikowi z Francji (Tristan Narcy).
Przyznano też pięć wyróżnień specjalnych. Na liście 20 finalistów znalazły się aż cztery prace przesłane przez Polaków. Do finału zakwalifikowano Adriannę Koch, Julię Ratajczyk i Patryka Jankowskiego, Krzysztofa Stalmasińskiego i Roberta Machura oraz Aleksandrę Stasicę, Fabio Mombelli, Constance Giovannetti, Elenę Kontogiannidou. Ponadto na liście Top 50 znalazł się zespół w składzie: Adrianna Bielecka, Daniel Mączak, Krzysztof Reczulski oraz projekt Dominiki Włostowskiej. Więcej informacji oraz pełne wyniki konkursu dostępne na stronie www.kairalooro.com.
Opis wyróżnionego projektu polskiego zespołu architektów
Idea
W dobie dzisiejszego kryzysu, sięgającego wielu płaszczyzn, myślenie o architekturze zrównoważonej, przyjaznej dla środowiska, właściwie wykorzystującej jego zasoby, powinno stanowić podstawę projektowania. Zadaniem współczesnej architektury jest szukanie zależności między jej miejscem, historią, a potrzebami użytkowników. Budynek szkoły podstawowej oprócz kształcenia dzieci, dostarczania im nowych doświadczeń i wrażeń powinien zapewniać poczucie bezpieczeństwa i wspólnoty z otaczającym ich światem. Główną ideą jest stworzenie miejsca, które w harmonii z otaczającą je przyrodą wpłynie na rozwój uczniów, zapewniając im właściwą edukację i możliwość rozwoju. Istotnym aspektem projektu jest również zrozumienie wartości kultury Senegalu, jaką jest bogactwo otaczającej przyrody i roślinności. Prosty, czytelny plan tworzy silną formę oddziałującą harmonijnie w przestrzeni. Horyzontalny, liniowy układ nawiązuje do bogatej tradycji regionu, budząc skojarzenia z łodzią, liściem akacji, grotem włóczni czy owadem. Łagodne entasis wyznaczające krawędź elewacji budynku w kontakcie obserwatora oddziałuje na jego percepcję, skracając optycznie elewację. Korzystanie z przestrzeni staje się doświadczeniem, tworząc dialog budynku z otaczającą go przyrodą.
Zasada 3R
Budynek łączy w sobie cechy zgodne z zasadą 3R: reduce, reuse, recycle. Wszystkie materiały oraz elementy konstrukcyjne, zgodnie z myślą projektowania cyrkularnego, nadają się do ponownego wykorzystania. Prosta, ekonomiczna konstrukcja oparta na rytmicznym układzie słupów wzmocnionych siatką gabionów pozwala na otwarty i elastyczny sposób planowania przestrzeni i jego funkcji. Budynek dostosowuje się do potrzeb oraz wymagań jego użytkowników, tworząc trzy główne, wewnętrzne strefy: otwartą, pełniącą funkcję głównej auli szkoły, stołówki i sali laboratoryjnej, dydaktyczną, złożoną z sześciu szerokich sal lekcyjnych oraz administracyjną, połączonej z pokojem obserwacyjnym i biurami dla nauczycieli oraz magazynem. Zadaszony, zewnętrzny zacieniony taras łączy wszystkie pomieszczenia, minimalizując powierzchnię komunikacji w budynku. Przekrój dachu w formie wygiętych u-kształtnych rynien oraz kanały retencyjne otaczające budynek pozwalają na zbieranie wody deszczowej.
i
Lokalne materiały
Budynek kładzie nacisk na wykorzystanie materiałów dostępnych lokalnie, skupiając się na aspekcie ekonomicznym oraz ekologicznym. W budynku zastosowano materiały miejscowe nadające się do recyklingu i bezpieczne dla jego użytkowników. Konstrukcja nośna wykonana jest z drewna, a ściany zewnętrzne z lokalnie dostępnego kamienia, którym wypełnione są gabiony. Naturalne materiały zastosowano również we wnętrzu, które łączy wewnętrzne ściany wykonane z kamienia i glinianej cegły oraz podłoga, która ozdobiona jest połamanymi płytkami pochodzącymi z recyklingu. Wystrój wnętrza wykorzystuje proste, lokalne materiały, takie jak bambus, drewno i słoma, tworząc spokojną i kojącą atmosferę. Właściwą cyrkulację powietrza zapewnia połączenie ażurowych drzwi, okiennic i ścianek działowych wykonanych z drewna i bambusa oraz dwuspadowego stalowego dachu, który w naturalny sposób wymusza ruch powietrza wewnątrz budynku.
Trwała konstrukcja i proste techniki
W celu ochrony budynku przed ulewnymi deszczami w porze deszczowej, budynek wraz z drewnianym tarasem zewnętrznym posadowiony jest na betonowych fundamentach i wyniesiony ponad poziom gruntu. Taras umożliwia łatwy dostęp do sal lekcyjnych i zapewnia zacienioną przestrzeń dla uczniów do spotkań towarzyskich między klasami. Podłoga wykonana jest z łatwej do przygotowania mieszanki betonowej, jej wierzchnią warstwę zdobią połamane kafelki pochodzące z recyklingu. Gabiony wypełnione lokalnym kamieniem tworzą rytm siatki konstrukcyjnej i przegród zewnętrznych. Owinięte są żelaznym drutem i metalową siatką, co tworzy stabilną i trwałą konstrukcję. Przestrzenie między gabionami wypełnione są ażurowymi okiennicami i drzwiami, które umożliwiają dostęp do klas i regulują ich nasłonecznienie. Wnętrza łączą dwa rodzaje przegród: sale lekcyjne przedzielone są ścianami wykonanymi z gabionów i tradycyjnej cegły ceramicznej. Takie połączenie daje możliwość rozebrania ściany i, jeśli zajdzie taka potrzeba, stworzenia otwartej przestrzeni. Konstrukcja stalowego dachu dwuspadowego wsparta jest na drewnianych słupach oraz belkach. Proces wznoszenia budynku i jego poszczególnych elementów czerpie z tradycyjnych i prostych technik, które nie wymagają profesjonalnej wiedzy budowlanej. Daje to mieszkańcom wsi możliwość wspólnego uczestniczenia w procesie budowy, a tym samym pogłębiania więzi społecznych.
Autorzy wyróżnionej pracy
Michał Pietrusiewicz
Student Wydziału Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie. Tok swoich studiów łączył również z projektowaniem architektury krajobrazu. Odbywał półtoraroczną praktykę zawodową w szwajcarskim biurze projektowym przy realizacjach wykonawczych i konkursach architektonicznych. Rola człowieka i jego doświadczeń w kontekście socjologicznym oraz wartości sztuk wizualnych są jego głównym kierunkiem poszukiwań w architekturze i projektowaniu przestrzennym.
Justyna Błasiak
Studentka studiów magisterskich na kierunkach Architektura oraz Projektowanie Architektury Wnętrz i Otoczenia na Wydziale Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego Szczecinie. Doświadczenie w zakresie architektury oraz wizualizacji architektonicznych zdobywała w warszawskich i szczecińskich biurach projektowych. W praktyce zawodowej łączy zdobyte wykształcenie z pasją do grafiki komputerowej oraz sztuk wizualnych.
Krzysztof Afeltowicz
Absolwent studiów inżynierskich na Wydziale Architektury w Szczecinie. Ukończył staż w szwajcarskim biurze, gdzie pracował przy realizacji wnętrz i projektach konkursowych. Zawsze stara się w swoich projektach wykorzystywać sztuki plastyczne i rysować na każdym etapie koncepcji, przez co zyskuje większą więź z projektowanym obiektem. Jako student czynnie działał w kole naukowym z konserwacji zabytków.
i
