| Nazwa obiektu | Budynek wielorodzinny |
| Adres obiektu | Warszawa ul. Nieporęcka 2 |
| Autorzy | BAZA Architekci, architekci Hubert Cała, Piotr Fałat, Michał Kurzątkowski, Kasper Mączeński |
| Architektura wnętrz | BAZA Architekci |
| Konstrukcja | Konstrukcje Budowlane i Inżynierskie Sieczkowski i Nikoniuk |
| Generalny wykonawca | system gospodarczy |
| Inwestor | Rezone Development |
| Powierzchnia terenu | 451.0 m² |
| Powierzchnia zabudowy | 350.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 1692.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 1783.0 m² |
| Kubatura | 7242.0 m³ |
| Projekt | 2014 |
| Data realizacji (koniec) | 2017 |
| Koszt inwestycji | nie podano |
O Pradze-Północ zrobiło się ostatnio bardzo głośno w mediach architektonicznych za sprawą prefabrykowanego bloku mieszkalnego Sprzeczna 4 („A-m” 6/17), który został nominowany do tegorocznej edycji Nagrody im. Miesa van Der Rohe. Blisko od dziesięciu lat trwa prawdziwe ożywienie inwestycyjne tej dzielnicy. Pod koniec 2015 roku otwarto nową siedzibę Muzeum Warszawskiej Pragi („A-m” 1/16). Na pofabrycznych terenach powstają zespoły mieszkalne, biurowe i kulturalno-rozrywkowe, np. Centrum Praskie Koneser, znajdujące się w miejscu dawnej Warszawskiej Wytwórni Wódek „Koneser”. Powstało też wiele akcji i inwestycji miejskich, takich jak druga linia metra, Centrum Kreatywności Targowa czy Otwarta Ząbkowska – czasowo zamknięta dla ruchu samochodów ulica, która latem staje się miejscem spotkań i wielu wydarzeń kulturalnych. Rewitalizowane są kamienice oraz całe kompleksy, np. 38-hektarowy Port Praski projektu pracowni APA Wojciechowski. Pojawiają się także działania oddolne – z inicjatywy wspólnoty Nieporęcka, w skład której wchodzi francuski architekt Gildas Boursin, powstały dwie nowe plomby mieszkalne, Nieporęcka 12a w 2012 roku i Nieporęcka 6 w 2015. Kilka domów dalej, w tej samej pierzei, pojawiła się kolejna, za której projekt odpowiada warszawska pracownia BAZA Architekci. Inwestor, Rezone Development, w 2014 roku kupił w przetargu od miasta 450-metrową działkę.
i
Tak mała powierzchnia utrudniała budowę ze względu na brak miejsca na składowanie materiałów. Dodatkowy problem stanowiła, znajdująca się na środku i obsługująca trzy sąsiednie budynki, sieć ciepłownicza, która wymagała przebudowy. Kamienica ma w sumie osiemnaście mieszkań jedno- i dwupiętrowych, składa się z sześciu kondygnacji nadziemnych i jednej podziemnej. Najbardziej charakterystycznym elementem realizacji jest południowo-zachodnia ściana z betonowymi wykuszami, które zarówno doświetlają mieszkania, jak i odgradzają od siebie balkony. Elewację wykonano w większości z ciemnoczerwonej cegły klinkierowej, a na poziomie parteru z żywiczo-cementowego prefabrykatu. Z kolei od strony dziedzińca użyto białego tynku, z wyjątkiem parteru pokrytego cegłą klinkierową tego samego koloru, co fasada. Wejście główne zaakcentowano poprzez cofnięcie w głąb budynku i zastosowanie półokrągłej szyby. Pomimo niewielkiej powierzchni, oprócz holu, klatki schodowej z windą i punktu składowania odpadów, udało się pomieścić pięć garaży i czterdzieści miejsc na rowery i wózki, do których prowadzi niewielka droga wjazdowa. Pozostałą przestrzeń działki zajmuje nieduży, wybrukowany dziedziniec. Rzuty kondygnacji mieszkalnych układają się w kształt litery U. Od południowego-wschodu, od pierwszego piętra w górę pozostawiono 8-metrową przerwę między starą a nową kamienicą, aby doświetlić wnętrze dziedzińca i sąsiadujące budynki. Wynikało to nie tyle z chęci architektów, co z wymogów linijki słońca. Mieszkania są różnej wielkości, od dwu- do pięciopokojowych, o powierzchni od 50 do 125 m², a ich wysokości mieszczą się w przedziale od 2,9 m do prawie 6 m w lokalach dwupoziomowych, które zlokalizowane są na ostatnich piętrach. W podziemiu znalazły się nieduże komórki lokatorskie, które z jednej strony dają dodatkową przestrzeń mieszkańcom, a z drugiej zapewniają dostęp do sieci ciepłowniczej. Wnętrza utrzymano w stonowanych szaro-brązowych kolorach. Na ścianach dominuje beton i okładzina drewnopochodna, a podłogę wyłożono ciemnoszarymi płytkami PCV. Ciekawie rozwiązano sufit, który nie jest klasycznie podwieszany, ale tworzy szereg sztachetek, które ustawiono pod kątem prostym. Tam też ukryto wszystkie instalacje. Mieszkania wyprzedały się bardzo szybko. Z pewnością dużą rolę odegrała tu cena za metr kwadratowy, dobra komunikacja i niebanalna architektura, którą doceniło już m.in. jury IV edycji Nagrody Architektonicznej Prezydenta m.st. Warszawy. Kamienica zwyciężyła w kategorii najlepszy obiekt mieszkalny. Architekci stanęli na wysokości zadania i stworzyli charakterystyczny, nowoczesny, a jednocześnie nawiązujący do tradycji okolicy budynek, który wraz z Koneserem tworzy nową jakość dzielnicy.
i
Założenia autorskie
Działka, na której powstał budynek wielorodzinny, usytuowana jest w pierzei praskiej ulicy. Z trzech stron sąsiaduje w ostrej granicy ze starymi kamienicami. Ze względu na otoczenie elewację zaprojektowaliśmy z czerwonych, naturalnie wypalanych płytek ceglanych z elementami z surowego betonu. Bardzo nam zależało, aby wykusze były lekkie w wyrazie, dlatego zdecydowaliśmy się na wystawienie konstrukcji betonowej na zewnątrz, tak aby materiał pełnił rolę zarówno dekoracyjną, jak i konstrukcyjną, a izolacja i ocieplenie były umieszczone wewnątrz. Wykusze rozłożono w taki sposób, aby doświetlały salony mieszkań oraz stanowiły naturalną przesłonę pomiędzy balkonami. Z uwagi na ciasne podwórko na elewacji wewnętrznej zastosowaliśmy biały tynk, aby optycznie powiększyć przestrzeń. Dodatkowo powyżej parteru otworzyliśmy budynek na sąsiadujące podwórze poprzez 8-metrową szczelinę, co pozwoliło lepiej doświetlić zarówno istniejącą, jak i dobudowaną część. Takie rozwiązanie możliwe było dzięki zapisowi w planie miejscowym, który określił intensywność, a nie powierzchnię zabudowy na działce i tym samym dał nam swobodę w kształtowaniu elewacji bez konieczności zmniejszenia wymiarów inwestycji. Realizacji sprzyjała zarówno atrakcyjna lokalizacja, jak i postawa inwestora, który nie tylko dobrze czuje klimat Pragi, ale też nie boi się nowoczesnych rozwiązań, takich jak beton architektoniczny, nawet w najbardziej surowym wydaniu.
i
I miejsce w kategorii obiekt mieszkalny w konkursie o Nagrodę Architektoniczną Prezydenta m.st. Warszawy 2017
