| Nazwa obiektu | Siedziba Fundacji na rzecz Nauki Polskiej |
| Adres obiektu | Warszawa, ul. Krasickiego 20/22; działka nr 4 i 5, obręb 1-02-05 |
| Autorzy | FAAB Architektura Adam Białobrzeski Adam Figurski |
| Inwestor | Fundacja na rzecz Nauki Polskiej |
| Powierzchnia terenu | 1592.0 m² |
| Powierzchnia całkowita | 2177.0 m² |
| Kubatura | 7092.0 m³ |
| Projekt | 2009-2012 |
| Data realizacji (początek) | 2012 |
| Data realizacji (koniec) | 2014 |
| Koszt inwestycji | 10 000 000 |
Siedziba Fundacji Nauki Polskiej mieści się w wybudowanym w 1933 roku budynku wielorodzinnym przy ul. Krasickiego 20/22 na warszawskim Wierzbnie. Jego bezpośrednie otoczenie stanowią zatopione w zieleni wille. Budynek uległ znacznym uszkodzeniom za sprawą bombardowania w czasie II wojny światowej. Stracił wtedy część elewacji frontowej i stropów, a pożar dokonał dodatkowych zniszczeń. W ramach powojennej odbudowy nie przywrócono oryginalnego wyglądu budynku. Projekt przebudowy przygotowany przez pracownię FAAB Architektura został wyłoniony w ramach przeprowadzonego w 2009 roku konkursu architektonicznego.
Zwycięska koncepcja przewidywała przekształcenie budynku w eko-maszynę, co miało znaleźć odzwierciedlenie we wszystkich elementach budynku: rozwiązaniach przestrzennych (w tym doświetleniu światłem naturalnym), instalacjach, segregacji odpadów, zastosowaniu materiałów wykończeniowych podlegających recyklingowi lub wytworzonych z surowców wtórnych oraz najbardziej widocznym elemencie - wertykalnym ogrodzie na elewacji.
i
W ramach rozpoczętej w 2012 roku realizacji konieczne było wykonanie prac w zakresie wzmocnienia fundamentów i ścian nośnych. Wpływ na kształt przebudowy miał fakt objęcia budynku ochroną konserwatorską w zakresie gabarytu oraz wykroju okien. Nowe rozwiązania projektowe należało dostosować do charakteru budynku, przede wszystkim pod względem rytmu i symetrii elewacji.
Obecnie obiekt składa się z jednej kondygnacji podziemnej oraz czterech naziemnych. Parking, pomieszczenia techniczne oraz archiwa zlokalizowano na poziomie –1. Na parterze przewidziano recepcję, sale konferencyjne i biura, które znajdą się również na wyższych kondygnacjach. Aby zintegrować budynek z otoczeniem usunięto zewnętrzny płot. Otwarcie prowadzące od głównego wejścia do ogrodu znajdującego się na tyłach budynku stworzyło dodatkowe wizualne połączenie pomiędzy ulicą a ogrodem.
i
Najbardziej charakterystycznym elementem projektu jest wertykalny ogród zastosowany na elewacji frontowej i elewacjach bocznych. Fakturę roślinności skontrastowano z betonowymi płytami zastosowanymi powyżej okien. Łącznie na budynku uzyskano 260 m2 zielonej powierzchni. Uwzględniono 20 gatunków roślin, wśród nich takie, które będą stanowić tło, jak również odmiany kwitnące w okresie letnim. Ich dekoracyjne, czerwone owoce mają ożywiać elewację w miesiącach zimowych. Biorąc pod uwagę cykl wegetacyjny roślin oraz ich wzrost, elewacja będzie ulegała zmianom. Zaprojektowany wygląd powinien zostać osiągnięty w 2016 roku.
Jak podkreślają autorzy, ze względu na lokalizację geograficzną, wertykalny ogród ma charakter eksperymentalny. Bazą dla zamontowanych do stalowej struktury modułów jest specjalna mata o strukturze zbliżonej do wełny mineralnej, odpowiedzialna za stabilność roślin. Podlewanie i nawożenie odbywa się za pomocą automatycznego systemu nawadniania opierającego się o informacje zbierane przez czujniki zamieszczone w modułach zielonej ściany. Cały proces podlega również sterowaniu on-line. Do podlewania wykorzystywana jest woda deszczowa, zbierana z dachu i chodników w znajdującym się pod ziemią zbiorniku retencyjnym. Do ekologicznych rozwiązań należy zaliczyć również zastosowanie urządzeń elektronicznych o niskim zużyciu energii.
Wewnętrzne atrium wysokie na wszystkie kondygnacje otwiera wnętrze budynku na światło. Dostęp promieni słonecznych zapewniają również przeprucie parteru, okna i świetliki. Dzięki takim rozwiązaniom udało się zapewnić światło dzienne dla 96 % przestrzeni wewnętrznych.
Warto też podkreślić elementy wykończenia wnętrz. Na klatce schodowej zachowano charakterystyczną, wykładaną "gorsecikami" posadzkę, typową choć niestety coraz rzadziej spotykaną w warszawskiej architekturze lat 20 i 30.
