Budowa Muzeum Historii Polski

Głównym wyzwaniem projektu był materiał elewacyjny. Do wykończenia budynku wykorzystano m.in. płyty z reliefami, które wykonano z użyciem wieloosiowego frezowania, cięcia CNC i obróbki waterjet. O realizacji Muzeum Historii Polski w Warszawie piszą Katarzyna Billik, Krzysztof Budzisz i Paweł Grodzicki.

Kontekst w mieście

Muzeum Historii Polski i równolegle powstające Muzeum Wojska Polskiego są elementem szerszego projektu przekształcenia Cytadeli Warszawskiej w otwartą przestrzeń publiczną. Dzięki nowym inwestycjom Cytadela po ponad 200 latach izolacji stanie się parkiem kultury, miejscem spotkania z przeszłością i poszerzania wiedzy, a także codziennego odpoczynku czy wydarzeń kulturalnych. Muzeum Historii Polski będzie jednym z najnowocześniejszych obiektów powstających obecnie w Polsce i Europie, odwiedzanym przez ok. 500 tys. gości rocznie. Będzie miejscem wielowymiarowego kontaktu z historią Polski, refleksji, a także dyskusji i ośrodkiem życia społecznego.

Historia zapisana w kamieniu – idea budynku

Architektura budynku muzeum jest świadomie budowaną narracją, w której historię opowiada kamień. Przestrzeń oraz poetyka materiału stają się językiem opowieści o nawarstwianiu historii, odkrywaniu, odsłanianiu wielorakich znaczeń przeszłości, otwartości oraz o wolności, będącej hasłem przewodnim muzeum. Jej początkiem jest „osobowość”, indywidualny rysunek każdej płyty marmuru, następnie ich grupowanie, formacje, kompozycje, regularności, ornamentowe przetworzenia, układające się w pasma i wątki wyrażające indywidualne i zbiorowe historie, nakładanie się naturalnych i kulturowych procesów, budowanie i zacieranie pamięci. W kolejnych warstwach, niczym w przekroju archeologicznym, można dostrzec ślady ludzkich działań, zdarzeń historii, epok. Kamienna bryła staje się metaforą nawarstwień czasu budujących materię historii.

Głównym założeniem kształtowania struktury przestrzennej jest kontrast między zwróconym do wnętrza poziomem wystawy a perforowaną, otwierającą się na otoczenie przestrzenią parteru. Otwarcia „bryły czasu” na poziomie parteru, kontynuowane jako sieć powiązanych wnętrz, są materializacją idei otwartości muzeum, procesu odkrywania, zanurzenia w materię czasu, wielowymiarowości spojrzeń na historię, wolności wyboru dróg poznawania, tworzenia własnych narracji. Historia łączy się tu z teraźniejszością. Przeszklone otwarcia w fasadach budynku będą też sposobem komunikowania w otoczeniu aktualnych aktywności wypełniających różne części muzeum. Jednym z najważniejszych instrumentów kształtowania atmosfery wnętrz jest światło – zarówno to naturalne wlewające się z zewnątrz przez otwarcia w elewacji, jak i sztuczne, przenikające i łączące widokowo przestrzenie wewnętrzne.