Budowa Muzeum Wojska Polskiego

Historia Muzeum Wojska PolskiegoMuzeum Wojska Polskiego, obchodzące w tym roku 100 lat działalności, wkrótce przeniesie się do nowej siedziby zlokalizowanej na terenie Cytadeli Warszawskiej. Powstający tam kompleks muzealny realizowany jest na podstawie koncepcji architektoniczno-urbanistycznej pracowni WXCA wyłonionej w konkursie w 2009 roku. Projekt polega m.in. na odtworzeniu dawnego układu urbanistycznego koszar Gwardii Pieszej oraz skupieniu budynku głównego i dwóch flankujących go pawilonów wystawowych wokół placu Gwardii. Założenie urbanistyczne pozostało aktualne, ale rozwiązania architektoniczne uległy weryfikacji. Zmieniono strukturę funkcjonalną, m.in. za sprawą przeniesienia na teren Cytadeli Muzeum Historii Polski, które zajmie budynek główny. Pawilony podniesione do rangi pełnoprawnych budynków będą przeznaczone dla Muzeum Wojska Polskiego. Budynek południowy MWP będzie charakteryzował się monumentalnością określoną w przestrzeni płaszczyznami ścian, tworzącymi spójną kompozycję ośmiu bloków funkcjonalnych, spiętych masywem dachu. Pięć z nich zajmie ekspozycja o łącznej powierzchni prawie 6 tys. m2. Zaplanowano tu również blok z salą audiowizualną, którą można będzie wykorzystywać niezależnie od ekspozycji. Całość dopełnia blok usługowo-biurowy i techniczno-magazynowy.

Naszym celem było zapewnienie jak największej swobody w kształtowaniu ekspozycji Muzeum Wojska Polskiego. Konstrukcję dachu stanowi stalowa struktura kratowa podparta na pojedynczych słupach i żelbetowych ścianach. Rozpiętości sięgają 18 m, dzięki czemu największa sala o wymiarach 50,4 x 54 m, o powierzchni 10 kortów tenisowych, będzie podparta tylko na czterech słupach. Ściany będą wykonane z betonu architektonicznego barwionego w masie na ceglasty kolor, nawiązujący barwą do murów Cytadeli. Surowość ich powierzchni przełamaliśmy subtelną strukturą, zaprojektowanym specjalnie dla muzeum przestrzennym wzorem nazywanym szewronem. Jest on obecny na wszystkich fasadach, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Ponad nimi, w pasie attyki, znajdą się ogromne prefabrykaty z betonu o gładkim licu, które będą stanowić kompozycyjne domknięcie i kontrapunkt dla koronkowości wzoru. Światło i cień grające na fasadach mają nadać im niepowtarzalny efekt wizualny o każdej porze roku. Dzięki dużym przeszkleniom zatrze się granica między wnętrzem a zewnętrzem, otaczającym założenie parkiem. Otwarte przestrzenie pomiędzy blokami posłużą odwiedzającym jako miejsca kontemplacji i odpoczynku.

Z betonu architektonicznego zaprojektowaliśmy również prefabrykaty sufitowe w salach wystawy stałej Muzeum Wojska Polskiego. Wyposażono je w otwory do montażu poszczególnych instalacji, tworzące razem regularną siatkę. W każdym z elementów przewidziano przewody stanowiące system grzewczo-chłodniczy, będący uzupełnieniem analogicznego systemu w posadzce. Jest to innowacyjne rozwiązanie, dzięki któremu widoczność instalacji została ograniczona do minimum, a masa termiczna betonu pozwoli na redukcję zużycia energii. Źródłem ciepła i chłodu będą pompy ciepła oraz wymiennik gruntowy w postaci 91 sond o głębokości 150 m.

To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?

KUP DOSTĘP