Każda architektura jest zjawiskiem dźwiękowym – stanowi środowisko rozprzestrzeniania się dźwięku, wzmacnia pewne jego właściwości kosz-tem innych, ale także pochłania dźwięk, filtruje go i przekazuje dalej. W dyskretny i niewidzialny sposób organizuje tym samym nasze życie społeczne. Perspektywa dźwiękowa pozwala mówić o tym procesie inaczej niż w kategoriach oddzielania i wydzielania przestrzeni społecznych. Ściany, podłogi, systemy wentylacji, ocieplania czy kanalizacji – wszystkie one stanowią raczej systemy łączenia i przekształcania relacji międzyludzkich niż ich separowania. Ciągle słyszymy innych i jesteśmy dla nich słyszalni – często pomimo, a czasem także wbrew własnej woli. Z punktu widzenia teorii architektury obietnica zagwarantowania przestrzeni intymnej jest więc w rzeczywistości ambiwalentnym uczestnictwem w intymności, które odnajdujemy w takich praktykach jak nasłuchiwanie, podsłuchiwanie czy inne procedury słuchania przez architekturę.
Instalacja tworzy sieć, łączącą pawilon polski z czterema sąsiednimi; odgłosy wytwarzane przez zwiedzających czy eksponaty będą zbierane, wzmacniane i przesyłane. W samym pawilonie Polonia powstać ma instalacja podkreślająca właściwości akustyczne pol-skiego pawilonu; zwielokrotnione i przekształcone wibracje, szum wentylatorów czy dźwięki kroków będą odtwarzane wokół zwiedzających. Badanie związków pomiędzy dźwiękiem i architekturą, przestrzenią i zachowaniami ludzi zajmowało artystkę także we wcześniejszych projektach. Katarzyna Krakowiak wykorzystuje w swoich pracach media komunikacyjne. Tytuł wystawy, której kuratorem jest Michał Libera, Making the walls quake as if they were dilating with the secret knowledge of great powers, pochodzi z powieści Dombey i Syn Charlesa Dickensa. Więcej informacji: www.zacheta.art.pl
i
i
