Nie żyje Richard Rogers, jeden z najważniejszych przedstawicieli nurtu high-tech

18 grudnia, w wieku 88 lat zmarł  Richard Rogers, autor m.in. Centre Pompidou w Paryżu, siedziby Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu czy hali Millennium Dome w Londynie.

Richard Rogers (1933-2021) był architektem i urbanistą, absolwentem Architectural Association School w Londynie i Yale University, gdzie zainteresował się twórczością Franka Lloyda Wrighta, którego nazwał potem swoim pierwszym architektonicznym guru. Po studiach pracował m.in. w biurze Skidmore, Owings & Merrill (SOM), a w 1963 roku wraz z ówczesną żoną Su oraz Wendy i Normanem Fosterami założył pracownię Team 4. Wspólnie zrealizowali dom Creek Vean (1966) i zakłady Reliance Control w Swindon (1967). Pod koniec lat 60. Rogers i Foster założyli własne firmy. W 1969 roku Rogers rozpoczął współpracę z włoskim architektem Renzo Piano, z którym zaprojektował m.in. jedno ze swoich najbardziej znaczących dzieł: paryskie Centre Pompidou (1977), uznawane za ikoniczny przykład nurtu high-tech w architekturze.

Czytaj też: Richard Rogers zaprojektował prefabrykowane mieszkania dla bezdomnych |

Od 1977 roku architekt prowadził działalność pod szyldem Richard Rogers Partnership, a od 2007 roku pod nazwą Rogers Stirk Harbour + Partners. Pracownia swoją główną siedzibę ma w Londynie, a file w Tokio, Sydney, Barcelonie i Madrycie. Do najważniejszych realizacji biura należą budynek Lloyd’s of London (1984), Europejski Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu (1995) i hala sportowo-widowiskowa Millennium Dome (1999). Na koncie ma także m.in. Terminal 5 na londyńskim lotnisku Heathrow (2008) i Terminal 4 na lotnisku Madryt-Barajas (2004), centrum handlowo-rozrywkowe Las Arenas w Barcelonie (2011), nowe skrzydło British Museum (2014), a także liczne projekty urbanistyczne dla Londynu, Lizbony, Berlina, Nowego Jorku i Seulu.

Richard Rogers był laureatem Złotego Medalu RBA (1985), francuskiej Legii Honorowej (1986), Złotego Lwa za całokształt twórczości na biennale architektury w Wenecji (2006) i Nagrody Pritzkera (2007). W 1991 roku otrzymał od Elżbiety II tytuł szlachecki. Przez krytyków klasyfikowany jest jako przedstawiciel późnego modernizmu i jeden z najważniejszych przedstawicieli nurtu high-tech.