18.11.2011 – 19.11.2011 Kampus Politechniki Krakowskiej, Pawilon konferencyjno-wystawowy „Kotłownia” ul. Warszawska 24
Pomysł zorganizowania Międzynarodowej Konferencji Instytutu Projektowania Architektonicznego zrodził się z chęci stworzenia forum, które prowokowałoby rozmowy o architekturze. Pierwsze spotkanie w roku 2001 zainicjowano tematem Definiowanie przestrzeni architektonicznej, który wywołał wielowątkową dyskusję. To hasło przyjęto jako nazwę cyklu corocznych konferencji IPA a zakres dyskusji kolejnych spotkań wskazywały tematy: Projektowanie architektury a teoria – 2002 r., Granice architektury – 2003 r., Architektura jako sztuka – 2004 r., Co to jest architektura? – 2005 r., Architektoniczne tworzywo – 2006 rok., Co z tym pięknem architektury współczesnej? – 2007 rok, Dzieło architektoniczne w przestrzeni współczesnego miasta – 2008 rok, Teoria Witruwiusza we współczesnym kontekście – 2009 rok, Architektura dziś – 2010 rok.
XI edycja Międzynarodowej Konferencji Instytutu Projektowania Architektonicznego dotyczyć będzie tematu: Trwanie i przemijanie architektury.
TEZY 1. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość istnieją; trójpodział czasu jest powszechnie akceptowany. Przeszłość architektury jest wyrazista i oczywista, teraźniejszość jest ulotna. Przyszłość nie istnieje; dla architektury przyszłość jest teraźniejszością lub pozostaje pusta. 2. Rzeczy architektoniczne zapełniają przestrzeń cywilizacji: miasta i archipelagi lub wyspy poza urbanizacją. Są to budowle inżynierskie, architektura, monumenty, rzeźby… Wszystkie z nich mogą nosić cechy obiektów sztuki, bądź być za nie uznawane; tylko niektóre z nich należą wyłącznie do zbioru rzeczy użytecznych. C. N. Ledoux kazał do rzeczy architektonicznych zaliczyć także rysunki. Zagadnienie trwania i przemijania dotyczy wszystkich wytworów cywilizacji, także architektury. 3. Wydaje się, że i „trwanie” i „przemijanie” architektury odbywa się w teraźniejszości, a rzecz, która przeminęła wtedy znajduje swe miejsce w przeszłości. Bywa także, że zapomniana architektura powraca do teraźniejszości. 4. Myśląc o architekturze problem dotyczy specyficznego materialnego obiektu sztuki, który jak się wydaje nie istnieje bez użyteczności. Przemijanie związane ze zużyciem fizycznym rzeczy jest zrozumiałe. Wydaje się też oczywiste odchodzenia w przeszłość użyteczności związanej ze zmieniającymi się potrzebami użytkowników. Przemijanie architektury, która istnieje tylko z powodu swej użyteczności jest więc oczywiste. 5. Czy powodem przemijania architektury może być znużenie odbiorcy zbyt długo trwającym językiem form? Znużenie – czyli ważny powód tworzenia nowości. Odchodzenie w przeszłość spowodowane odrzuceniem języka architektury jest dramatyczne lub łagodne lecz nie nieodwracalne. Tak było z gotykiem, z XIX wiecznym eklektyzmem, ze sztuką secesyjną… W czasowym niebycie znalazły się także obiekty uznane potem za arcydzieła. 6. Jest także trwanie architektury niezauważalnej, form bez wyrazistych cech, czasem dostrzegalnych jedynie jako materia zespołów miejskich wytyczająca ich przestrzeń. 7. Efektem przemijania nieodwracalnego jest fizyczne unicestwienie obiektu. Zazwyczaj powód jest jeden – zrobienie wolnego miejsca dla innej rzeczy architektonicznej. Powody estetyczne nie mają w tym wypadku żadnego znaczenia; niekiedy obrazy tej architektury będą możliwe potem do odnalezienia w Światowym Muzeum Wyobraźni. Czy tu będzie już trwać wiecznie?
Do udziału w konferencji zapraszają: prof. dr hab. inż. arch. Maria Misiągiewicz – Kurator Naukowy Konferencji, prof. dr hab. inż. arch. Dariusz Kozłowski – Przewodniczący Rady Naukowej, Sekcja Architektury Komitetu Architektury i Urbanistyki Polskiej Akademii Nauk.
Więcej informacji: www.a-2.arch.pk.edu.pl
