Wartości książek znalezionych w antykwariacie nie można chyba porównać do niczego innego. Przypadek, często rządzący naszym losem, sprawia, że wchodzimy w posiadanie książek-z-gatunku-nie-wiedziałemże- będą-moje. Niedawny mój nabytek, należący do tej właśnie kategorii, to A Scientific Autobiography autorstwa nieżyjącego już Aldo Rossiego. Od zawsze fascynował mnie świat jego architektury, która na początku kojarzyła mi się wyłącznie ze słowem pisanym, teorią i przyciągającymi uwagę rysunkami pokazywanymi w najważniejszych muzeach i galeriach świata.
Naukowa autobiografia to zbiór zapisków z notatnika architekta, który sławę i rozgłos zyskał podczas biennale w Wenecji w 1979 roku, kiedy zaprojektował Teatro del Mondo, drewniany, pływający po wodzie teatr-wieżę na planie ośmioboku. W poszukiwaniu modelu architektury ponadczasowej Rossi pisze o życiu, śmierci i wyobraźni. Jedną z jego pierwszych realizacji publicznych była rozbudowa cmentarza w Modenie. Zaprojektował dom dla zmarłych, a właściwie miasto zmarłych. Dla niego budynki to miniaturowe wersje miasta. Repozytorium znaczenia społecznego, zbiorowej pamięci.
Rossi pisze też o emocjach, jakie towarzyszą pracy. Pisze o tym, co zobaczył, co przeczytał. Pisze o swojej architekturze i dojrzewaniu w zawodzie architekta. Architektura dla niego poprzez lata przekształciła się z kreatywnego procesu w rytuał, a rytuał daje nam komfort ciągłości, powtórzenia, zmuszając nas do zapomnienia.
