W 2014 roku Śmierć w Wenecji była pierwszą wystawą w ramach szerszego przedsięwzięcia Śmierć w Mieście, na które złożyła się podróżująca ekspozycja i projekt badawczy poświęcony architekturze związanej ze śmiercią i umieraniem. Całość została opatrzona pytaniem, jak może wyglądać dobra śmierć w naszych czasach. Wszystko, co jest materialne umiera. Umierają ludzie i umiera to, co tworzą, włącznie z architekturą. Czasami budowle starzeją się i rozkładają na czynniki pierwsze pod presją czasu, a czasami kretyni, na przykład członkowie ISIS, demolują je, niszcząc tym samym dzieła sztuki i spuściznę kulturalną ludzkości. Nikt się stąd nie wymknie żywy – śpiewał Jim Morrison.
Czy są zaświaty, piekło, niebo, nikt jeszcze nie udowodnił, tak że nie jest to temat wart analizy. Warto jednak uświadomić sobie, że nie jesteśmy równi przychodząc na ten świat i nie jesteśmy równi z niego odchodząc. Zbiór trzydziestu esejów pod redakcją dwóch lekarzy Colina Brewera i Michaela Irwina w sposób dogłębny i wyrazisty dowodzi właśnie tego, ale też tego, że ci „mniej równi” cierpią więcej i niepotrzebnie zanim odejdą. Nie mają prawa, by zadecydować o momencie, w którym nie chcą już tutaj być. Narzucana jest im wola innych, nawet w tak krytycznej końcowej chwili ich życia. Książka ta, o prawie do wolności wyboru, gdy nasz wybór nie szkodzi nikomu, powinna być lekturą obowiązkową w szkołach średnich i na półce każdego architekta.
