Muzeum Alpinizmu w Tyrolu Południowym

Szóste i ostatnie muzeum górskie otwarte przez światowej sławy włoskiego himalaistę i podróżnika Reinholda Messnera zlokalizowano na górze Kronplatz w sercu najpopularniejszego regionu narciarskiego w Południowym Tyrolu. Przedstawiono tu rozwój wspinaczki wysokogórskiej na przestrzeni ostatnich 250 lat, jak również historię zdobywania najsłynniejszych szczytów świata takich jak Matterhorn, Cerro Torre, K2. Z czynnego przez cały rok budynku, wbitego w szczyt Kronplatz na wysokości 2275 m n.p.m., roztaczają się widoki w kierunku alpejskich masywów Zillertal, Ortler i Dolomitów. Zwiedzający prowadzeni są w dół niczym przez wnętrze góry, eksplorując jej jaskinie, by wyjść po drugiej stronie na wysunięty nad stromym zboczem taras o wysięgu 6 m i powierzchni 40 m², z którego roztaczają się spektakularne widoki w określonych kierunkach – południowo-zachodnim, w stronę szczytu Peitlerkofel, południowym, w stronę szczytu Heiligkreuzkofel, oraz zachodnim, w stronę masywu Ortleru i Południowego Tyrolu. Kolejne poziomy wystawowe połączone są ciągami schodów o różnorodnej geometrii, symbolizującymi górskie wodospady.

Konstrukcja

Nawiązujące do lodowo-skalnego krajobrazu, żelbetowe powierzchnie ścian i stropów osłaniające wejście główne, okna i taras widokowy zostały wykonane na miejscu. Grubość ścian wynosi 40-50 cm, płyty fundamentowej – 40 cm, a grubość stropów dochodzi do 70 cm. Te ostatnie wykonano z zastosowaniem technologii Cobiax. Okładzinę elewacyjną wykonano z 400 paneli betonowych zbrojonych włóknem szklanym, zaginających się do wnętrza budynku, gdzie jasnoszare elementy okładziny zewnętrznej stykają się z ciemniejszymi. Ta gra odcieni nawiązuje do lokalnego krajobrazu – jaśniejszego piaskowca na szczytach Dolomitów i ciemnego antracytu, którego warstwy zalegają głębiej pod powierzchnią terenu. Panele elewacyjne prefabrykowano, elementy o bardziej skomplikowanych kształtach wykonano metodą natryskiwania fibrobetonu na wycięte metodą CNC formy z pianki. Powierzchnia przestrzeni ekspozycyjnej wynosi 1000 m² – dzięki rozplanowaniu jej na kilku poziomach, projektantom udało się zmniejszyć powierzchnię zabudowy. Jednak z powodu zagłębienia budynku, z góry i tak wybrano 4000 m³ materiału skalnego, którym następnie przykryto i otoczono konstrukcję żelbetową, przy okazji znacznie poprawiając izolacyjność termiczną przegród zewnętrznych. Największym wyzwaniem dla konstruktorów było przeprowadzenie obliczeń wytrzymałościowych dla elementów o nietypowej geometrii – ściany muzeum są odchylone 15 stopni, a podpory – o 25 stopni od pionu. Obliczenia prowadzono na modelu cyfrowym metodą elementów skończonych.