Muzeum Dizajnu w Londynie projektu OMA

Nowa siedziba londyńskiego Muzeum Dizajnu, eksponującego dzieła współczesnego wzornictwa i architektury, powstała w wyniku adaptacji modernistycznego budynku Commonwealth Institute z roku 1962, wpisanego na listę zabytków w 1988 roku i nieużytkowanego od roku 2002. Budynek ma 10 000 m² powierzchni, jest więc trzykrotnie większy od poprzedniej siedziby muzeum, mieszczącej się przy ulicy Shade Thames w południowo-wschodnim Londynie. W obiekcie zlokalizowano galerię wystaw czasowych, dostępną bezpłatnie wystawę stałą, restaurację z widokiem na Holland Park, audytorium, pracownie, bibliotekę, archiwum.

W bezpośrednim sąsiedztwie muzeum zrealizowano ekskluzywne osiedle mieszkaniowe Holland Green, złożone z trzech budynków o różnej skali. Część zysków ze sprzedaży apartamentów przeznaczono właśnie na przebudowę zabytkowego obiektu na potrzeby muzeum i jednocześnie zwolniono instytucję muzealną z opłat administracyjnych wobec miasta na okres 375 lat.

Konstrukcja

W ramach skomplikowanego procesu trwającej pięć lat przebudowy usunięto oryginalną konstrukcję żelbetowych stropów, wspierając charakterystyczne dwukrzywiznowe zadaszenie stalowymi podporami tymczasowymi 20 metrów ponad poziomem terenu. Ważące 1500 ton, pokryte miedzią zadaszenie jest wykonane w konstrukcji betonowej sprężanej. Aby uniknąć uszkodzeń, przemieszczenia głównych podpór tymczasowych ograniczono do 5 mm. Zachowaną konstrukcję czasowo wzmocniono czterema wstępnie naprężonymi ściągami stalowymi o średnicy 10 cm, aby mogła ona przenieść nietypowe obciążenia poziome występujące podczas przebudowy budynku.

Dokładny monitoring stanu technicznego istniejącej konstrukcji prowadzono za pomocą specjalistycznych tachimetrów zrobotyzowanych. Budowę nowych elementów konstrukcyjnych – również zaprojektowanych jako sprężane – rozpoczęto dopiero po zakończeniu robót rozbiórkowych istniejącej konstrukcji. Nowe stropy wykonano na rzędnych odpowiadających planowanym funkcjom.

Oryginalną elewację z lat 60. zmieniono na podwójną, przeszkloną „skórę”, znacząco poprawiając w ten sposób izolacyjność termiczną i jednocześnie zapewniając odpowiednie nasłonecznienie pomieszczeń. Nowa elewacja została zaprojektowana tak, aby możliwie wiernie odzwierciedlać pierwotną, niebieską ścianę kurtynową wraz z układem jej słupków konstrukcyjnych.

Wnętrze

Wnętrze muzeum przekryte żelbetowym zadaszeniem o kształcie paraboloidy hiperbolicznej zorganizowane jest wokół centralnego atrium, na które otwierają się pomieszczenia takie jak galerie, sale edukacyjne i wielofunkcyjne, kawiarnia czy sklep, dzięki czemu zwiedzający z łatwością orientują się w układzie budynku. W gmachu zaprojektowano dwie przestronne i wysokie galerie – jedną na parterze, drugą w piwnicy. We wnętrzach tych dominuje eksponowany beton o wyrazistej fakturze.

W piwnicy zlokalizowano również główny magazyn oddzielony od ogólnodostępnych przestrzeni rozległym przeszkleniem, które umożliwia zwiedzającym oglądanie dzieł, tych które akurat nie są wystawiane. Poza nimi w podziemiu znajduje się także audytorium na 200 miejsc, poszerzające ofertę instytucji o możliwość organizacji konferencji i wykładów, oraz parking podziemny.

Rdzeń komunikacyjny muzeum stanowią centralne schody wyłożone dębiną. Wzdłuż balustrad i poręczy zamontowano linie diodowe LED, które prowadzą zwiedzających ku górze. Pomiędzy biegami schodów zaprojektowano wykładane skórą siedziska. Głównymi atrakcjami pierwszego piętra są sale do prowadzenia warsztatów oraz studio projektowe – zakłada się, że obsłużą do 60 000 osób rocznie. Na najwyżej położonej kondygnacji wyeksponowano nową kolekcję stałą, liczącą około 1000 eksponatów. Wśród nich znajdują się m.in. modele w skali 1:1: nowego londyńskiego pociągu metra, brytyjskiego systemu znaków drogowych, karabinu AK 47, a także interaktywnego symulatora wybiegu dla modelek. Z wnętrza zlokalizowanej na ostatniej kondygnacji restauracji można niemalże dotknąć charakterystycznego zadaszenia