Muzeum Narodowe w Estonii

Muzeum Narodowe w Estonii powołano w 1909 roku w celu gromadzenia i udostępniania zabytków estońskiej kultury, znalezisk archeologicznych i ginących tradycji ludowych. Zlokalizowano je na terenach należących do arystokratycznej rodziny bałtyckich Niemców – Liphartów, ziemie w 1940 skonfiskowano na potrzeby budowy radzieckiej bazy wojskowej. Położony 4 km na północny wschód od Tartu nowy gmach, usytuowany na terenie byłego lotniska, ma symbolizować ciągłość tradycji tej instytucji i jednocześnie podkreślać jej otwartą, współczesną formułę działania. Obiekt ma długość 355 m, powierzchnię 34 000 m² i mieści kolekcję 140 000 eksponatów.

Jego projekt jest wynikiem przeprowadzonego w 2005 roku międzynarodowego konkursu architektonicznego, którego laureaci zdecydowali się przekształcić fragment dawnego pasa startowego zamiast lokalizować nową kubaturę w miejscu wyznaczonym przez organizatorów konkursu. Wykorzystanie infrastruktury będącej świadectwem trudnej historii kraju ma wzmacniać symboliczny wyraz architektury gmachu, którego dyspozycja funkcjonalna umożliwia nie tylko prezentację wystaw, lecz również organizację przedstawień i prowadzenie działań edukacyjnych. Nawierzchnia pasa startowego gładko przechodzi w powierzchnię dachu zakończonego wydatnym, wizualnie lekkim nadwieszeniem nad strefą głównego wejścia.

Konstrukcja

Konstrukcja nośna budynku jest żelbetowa, częściowo prefabrykowana, posadowiona na palach, tuż nad poziomem wody gruntowej. Z kolei konstrukcję dachu stanowią częściowo kratownice stalowe, a częściowo teowe belki żelbetowe. Jego wykończenie to tłuczeń betonowy. Podwójną elewację zbudowano z wewnętrznej ściany żelbetowej obłożonej prefabrykatami betonowymi oraz zewnętrznej, wykonanej z szyb o wymiarach 3 x 1,5 m z laminowanego szkła pokrytego sitodrukiem, mocowanych mechanicznie za pomocą podwójnych łączników wykonanych specjalnie na potrzeby tej inwestycji. Wzór na szybach przedstawia ośmioramienne gwiazdy nawiązujące do rysunku chabru – tradycyjnego kwiatu Estonii.

W ścianie wewnętrznej zamontowano okna ze szkłem potrójnym. Wysięg dachu nad wejściem głównym wynosi 35 m, ukształtowano go z kratownic stalowych podpartych na poprzecznej belce o wysokości ponad 2 m. Rozpiętość żelbetowego mostowego łącznika w środkowej partii budynku wynosi 40 m. Jego konstrukcja wspiera się na belkach teowych opartych przegubowo na konstrukcji nośnej budynku, między którymi rozpięto płyty podłogowe i stropowe o szerokości ponad 1,5 m.