Buczkowska jest polsko-francuską architektką i urbanistką. Zaprojektowała szereg budynków użyteczności publicznej oraz socjalnych projektów mieszkaniowych we Francji, w tym Cité Pierre Sémard – największy w kraju kompleks mieszkalny z drewna oraz wielokrotnie nagradzane osiedle Le Blanc-Mesnil.
Manon Mollard, redaktorka The Architectural Review, zwróciła uwagę, że Buczkowska została nagrodzona za bycie "pionierką w konstrukcjach z drewna i zaciętą obrończynię prawa do godnego mieszkania".
"Odrzucając standaryzację Buczkowska preferuje łuki i pochyłe płaszczyzny, aby stworzyć intymne i jasne domy. Zachęca nas także do myślenia o wkładzie architektury w ekologię społeczną" - powiedziała Mollard - Budynki Buczkowskiej powinny być zachowane, a jej pomysły celebrowane.
W 2021 roku Buczkowska została uwzględniona na liście dwudziestu dwóch kobiet architektów i projektantek, których powinno się znać, według serwisu Dezeen. Została nominowana przez Farshid Moussavi, która była laureatką Nagrody Jane Drew w 2022.
Kim jest Iwona Buczkowska?
Iwona Buczkowska swoje Atelier założyła w 1978 roku. Jest architektką i urbanistką, która ukończyła École Spéciale d’Architecture w Paryżu. W Polsce studiowała na Politechnice Gdańskiej. Jej prace skupiają się głównie na budynkach mieszkalnych, inspirowanych koncepcją ogrodu-tarasu zgodnie z pomysłami zapoczątkowanym przez Jeana Renaudie. W 1989 roku została uhonorowana złotym medalem i nagrodą specjalną na V Światowym Biennale Architektury w Sofii za projekt osiedla w Le Blanc-Mesnil. Pięć lat później, w 1994 roku, otrzymała Srebrny Medal francuskiej Akademii Architektury za całość swojej twórczości.
W 2003 roku została wyróżniona nagrodą publiczności za projekt dzielnicy Le Blanc-Mesnil (głosowanie przez internet). Jej projekt mieszkaniówki w Saint-Dizier został także uhonorowany Label d’architecture du XX siècle. Ponadto prowadziła prace projektowe w École nationale supérieure d’architecture et de paysage de Lille oraz École nationale supérieure d'architecture de Versailles.
Nagroda Jane Drew Prize
Jane Drew Prize powstała po to, by docenić promowanie innowacji, różnorodności i inkluzji w architekturze. Nazwano ją imieniem angielskiej architektki Damy Jane Drew (zmarłej w 1996 roku), która m.in. próbowała założyć pierwszą pracownię architektoniczną złożoną wyłącznie z kobiet. Była również pierwszą pełnoetatową profesorką na Uniwersytecie Harvarda i Massachusetts Institute of Technology.
Nagroda powstała inicjatywy Royal Institute of British Architects (RIBA) oraz Arts Council of England. Pierwszy raz wręczono ją w 1998 r. Od 2012 jest częścią W Awards (wcześniej Women in Architecture Awards), programu organizowanego przez The Architectural Review i Architects' Journal. Zgodnie z wytycznymi z 2013 roku, nagroda uznaje "wkład w status kobiet w architekturze".
Wśród nagrodzonych Nagrodą Jane Drew były m.in. Kazuyo Sejima (2023), Farshid Moussavi (2022), Kate Macintosh (wybrana w 2021 r. w uznaniu jej pracy i popierania wykorzystania budynków jako narzędzia wspierającego tworzenie sprawiedliwości społecznej), Liz Diller (2019 r., w uzasadnieniu znalazło się uznanie dla jej pracy przy High Linę Wysoką Linię w Nowym Jorku, Muzeum Broad w Los Angeles i Londyńskim Centrum Muzycznego), założycielki Grafton Architects Yvonne Farrell i Shelley McNamara (2015) czy Zaha Hadid (2012, za jej wybitny wkład w status kobiet w architekturze; opisano ją jako osobę, która "przełamała szklany sufit bardziej niż ktokolwiek inny", będąc np. pierwszą kobietą, która zdobyła Nagrodę Pritzkera).
