Fiński architekt i teoretyk architektury Juhani Pallasmaa jest znany w naszym kraju nie tylko ze swej przetłumaczonej już na język polski książki Oczy skóry. Architektura i zmysły (Fundacja Instytut Architektury 2012, tłum. Michał Choptiany, wstęp Maciej Miłobędzki), ale też ze spotkań autorskich, na których zjawiła się licznie architektoniczna młodzież spodziewając się – i słusznie – nowych, ożywczych impulsów w myśleniu o architekturze.
Kolejna książka jego autorstwa, przypominająca nieco Oczy skóry i stanowiąca kontynuację zapoczątkowanych tam przemyśleń, zasługuje również na przetłumaczenie. The Thinking Hand. Existential and Embodied Wisdom in Architecture wprowadza nas w rozważania dalekie od konwencjonalnych stwierdzeń. Ręka bowiem potrafi na przykład u mima – i nie tylko – przemówić, ma też własny rozpoznawalny charakter, zupełnie odmienny u chirurga czy u górnika. Ukształtowała ją ich praca. Ręka umie ją wykonać w sposób charakterystyczny dla zawodu, więcej – dla poszczególnej indywidualności. W tym kontekście Juhani Pallasmaa przypomina specyficzny sposób rysowania Le Corbusiera: drobne pojedyncze kreski oddające całość formy, która zrodziła się w jego wyobraźni. I właśnie wiele takich powiązań „myślącej ręki” z naszym zawodem zasługuje w tej książce na bliższe poznanie.
