Lektura archiwalnego artykułu z 1963 r. o konkursie na gmach Biblioteki Narodowej w Warszawie to dla mnie budujące doświadczenie wędrówki w czasie. Jestem głęboko przekonana, że architektura to misja, tworzenie inspirującej przestrzeni do życia, pracy, rozwoju. Najwłaściwszym sposobem na wybranie najlepszej koncepcji architektonicznej uwzględniającej wszystkie potrzeby użytkowników i specyfikę danego miejsca są oczywiście konkursy. Pozwalają one zdefiniować wymagania funkcjonalne dla projektowanych obiektów czy założeń, a przez to bardzo istotnie wpływają na poprawienie jakości współtworzonej, miejskiej przestrzeni. Interpretacja tego samego tematu przez różnych twórców daje także szansę wypracować obiektywne studium możliwości rozwoju danego obszaru. Wybór najlepszego rozwiązania każdorazowo jest wypadkową wielu czynników i tak z pewnością było i tym razem. Został wybrany obiekt ponadczasowy w atmosferze obrad jury, której nie sposób odtworzyć. Kompetencje i emocje każdego sędziego przyczyniły się do dokonanej decyzji. Przyszłość Biblioteki Narodowej, przestrzeni tej części Warszawy, stała się odpowiedzialnością każdego z członków kapituły.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
