Islandzki szpat - polski projekt schroniska dla wędrowców

Projekt powstał w odpowiedzi na międzynarodowy konkurs Island Trecking Cabins zorganizowany przez platformę Bee Breeders we współpracy z deweloperem CDS NORD. Został opracowany przez zespół w składzie arch. Dominik Górecki, architekci Liliana Krzycka i Rafał Pieszko (menthol architects) przy współpracy projektowej arch. Krzysztofa Stępnia i Agnieszki Wyrwas (Be3design). Autorzy zaprojektowali szerszy u podstawy i zwężający się do góry budynek, który kształtem nawiązuje do kryształu. Inspiracją dla formy obiektu stała się islandzka przyroda, o której wyjątkowości decyduje współistnienie skrajnych żywiołów, oraz legendy o dawnych mieszkańcach wyspy.

Ponad 1000 lat temu, Wikingowie żeglowali ze Skandynawii do Ameryki bez użycia kompasów magnetycznych, astrolabiów, map czy innych znanych dzisiaj urządzeń nawigacyjnych. Mimo to, udawało im się znaleźć właściwą drogę w dokuczających mgłach, pochmurnym niebie i długim, letnim półmroku, tak charakterystycznych dla rejonu podbiegunowego. Stare legendy Wikingów przypisują ich sukcesy w nawigacji używaniu tajemniczych ‘ jarzących się kryształów’ które umożliwiały ustalenie pozycji słońca i naprowadzenie statku na kurs nawet w pochmurne dni. Chociaż wciąż wzbudza to kontrowersje, obecnie wielu naukowców wierzy, że tymi „magicznymi kryształami” był w rzeczywistości islandzki szpat – mówi architekt Liliana Krzycka.

Tak jak 1000 lat temu magiczne i tajemnicze kryształy prowadziły śmiałych odkrywców, tak dzisiaj bryła schroniska wskazuje kierunek do ogniska, przy którym wędrowcy mogą odpocząć, zregenerować się oraz podzielić swoimi opowieściami z innymi podróżnikami – dodaje architekt Dominik Górecki

Jako podstawę dla planu schroniska przyjęto kształt sześciokąta – heksagonu, który w naturalny sposób występuje w islandzkich skałach, kryształach i lodzie. Jeśli zachodzi konieczność umieszczenia w danej lokalizacji kilku połączonych ze sobą obiektów, wybrany kształt umożliwia taki elastyczny zabieg. Połączenie kilku budynków w grupy potęguje skojarzenia z kształtem kryształów i bazaltowych form w krajobrazie - wyjaśnia architekt Rafał Pieszko.

Wysokość obiektu umożliwia wykorzystanie islandzkich wiatrów do produkcji prądu. Energia wytwarzana jest za pomocą umieszczonej na szczycie kabiny pionowej turbiny wiatrowej. Konstrukcja drewnianego szkieletu z wypełnieniem wełną mineralną eliminuje mostki cieplne, jednocześnie umożliwiając prefabrykację całego budynku. Zewnętrzna okładzina schroniska w założeniu powinna być wykonana z perforowanych arkuszy blachy w kolorze bielonego srebra. Odbijając otoczenie jednocześnie pozwala na przenikanie światła, nocą dając efekt żarzącej się bryły. Zewnętrzna powłoka kontrastuje z ciepłem drewna wewnątrz, co nawiązuje do krajobrazu Islandii, gdzie zimne i błyszczące czapy lodowe skrywają gorącą lawę i wody termalne. Inspiracją dla wzoru perforacji blachy stały się kryształy lodu i gwiazdy na Drodze Mlecznej. Dzięki umieszczonym na szczycie oprawom świetlnym, bryła schroniska jest widoczna z dużej odległości, niczym rozświetlona, kryształowa latarnia.

Wokół centralnie umieszczonego paleniska, na parterze budynku zlokalizowano pomieszczenia dla aktywności dziennych - spiżarkę, łazienkę, kuchnię i jadalnię oraz magazyn na opał. Na wyższej kondygnacji zlokalizowano pięć dwuosobowych sypialni. Takie rozmieszczenie pomieszczeń sprawia, że przybywający do schroniska o różnych porach nie będą przeszkadzać osobom już śpiącym. Nad kondygnacją mieszczącą sypialnie znajduje się poddasze z przeszklonymi witrynami, które może być wykorzystywane jako panoramiczny taras widokowy lub dodatkowa przestrzeń do spania, na przykład w trakcie nadprogramowego obłożenia obiektu przez gości. Byłoby to idealne miejsce do podziwiania zapierającego dech w piersiach widoku zorzy polarnej, piękna otaczającego krajobrazu czy dyskusji i planowania kolejnych wypraw.

10 zdjęć