PROJEKT ALTERNATYWNEJ FORMY ODTWORZENIA PAŁACU SASKIEGO
Sprowadzenie idei rekonstrukcji Pałacu do formy makro trejażu wykonanego z siatek stalowych na ażurowej konstrukcji, porośniętych pnączami, z artykulacją dwóch przestrzeni zamkniętych w szklanej powłoce, jest zdaniem architekta ratunkiem dla przestrzeni placu, ratunkiem dla jego 'genius loci'.
Projekt można obejrzeć w ramach 15. edycji wystawy „PLANY NA PRZYSZŁOŚĆ. Rysunki architektoniczne i makiety nowych warszawskich inwestycji” organizowanej przez Centum ŁOWICKA .
Miejsce ekspozycji - Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie, ul. Dobra 56/66
Wystawa czynna codziennie, godz.10.00 -20.00
Czytaj także>>
PLAC PIŁSUDSKIEGO
Koncepcja Forum Rozwoju Warszawy wskazuje drogę do rozwiązania problemu braku funduszy na odbudowę Pałacu, ale i pokazuje sposób rekonstrukcji Osi Saskiej przez przywrócenie budynków będących brakującym fragmentem dawnego układu urbanistycznego. Jest jeszcze jeden walor tego projektu - miejsce stałoby się wreszcie prawdziwym placem miejskim, uczęszczanym przez mieszkańców i turystów.
Autor projektu arch. Rafał Szczepański
Wizualizacja – 2010 Mateusz Szurgot
„Projekt zabudowy zachodniej pierzei Placu Piłsudskiego zrodził się w 2004 roku i stał się fragmentem obudowy placu zawartej w pracy konkursowej przygotowanej w 2005 roku na konkurs upamiętniający obecność Jana Pawła II w tym miejscu. Praca konkursowa autorstwa Jerzego Kaliny i Rafała Szczepańskiego przy współpracy Michała Kleniewskiego nie została dopuszczona do konkursu. Jej zasadniczą ideą było zobrazowanie oddziaływania idei Jana Pawła II w formie koncentrycznego rysunku posadzki placu, a dalej może innych fragmentów miasta i nie tylko.
Jak wielu uczestników ważnych zdarzeń na tym placu, na przestrzeni wielu dziesięcioleci zafascynowany byłem ową narodową agorą ze świętym ogniem Grobu Nieznanego Żołnierza, z jej północną pierzeją opartą o monumentalną kompozycję ściany Teatru Wielkiego (jak twierdzą niektórzy odpowiedzią Bohdana Pniewskiego na formę Pałacu Kultury), z zieloną formą zamknięcia placu od strony zachodniej, z ekspresyjnym reliktem kolumnady mieszczącym najważniejszy pomnik w Polsce. Jednak powstanie Budynku Millenium autorstwa Normana Fostera zmieniło układ przestrzenny zorientowany osiami Grobu Nieznanego Żołnierza i osią monumentalnej elewacji projektu Bogdana Pniewskiego. Stało się dla mnie jasne, że plac powinien uzyskać jednoznaczną orientację poprzez domknięcie od strony zachodniej i południowej. Na potrzeby zamknięcia placu stworzyłem zatem alternatywną formę zabudowy pierzei zachodniej powinowatą historycznej organizacji przestrzeni pierzei przy jednoczesnym zachowaniu przyrodniczego fenomenu zamknięcia placu i oprawy Grobu Nieznanego Żołnierza, bowiem odbudowa Pałacu Saskiego w jego historycznej formie jest rozwiązaniem najgorszym z możliwych. Sprowadzenie idei rekonstrukcji Pałacu Saskiego do formy makro trejażu wykonanego z siatek stalowych na ażurowej konstrukcji, porośniętych pnączami zimozielonymi, z artykulacją dwóch przestrzeni o charakterze recepcyjnym w szklanej prostej powłoce, jest moim zdaniem ratunkiem dla fizycznej i mentalnej, metafizycznej przestrzeni placu, jego związku z Ogrodem Saskim i ekspozycji fragmentu arkad z Grobem Nieznanego Żołnierza, ratunkiem dla jego genius loci.”
