Zespół budynków dawnej cukrowni góruje nad wjazdem do Opola Lubelskiego od strony wschodniej. To pozostałość przemysłu cukrowniczego rozwijającego się na Lubelszczyźnie od połowy XIX wieku. Opolska cukrownia, tak jak wiele podobnych w naszym kraju, przestała pełnić swoją funkcję w wyniku decyzji Unii Europejskiej, ograniczającej produkcję cukru.
Cukrownia założona przez rodzinę Kleniewskich, miejscowych ziemian, została otwarta w 1884. Autorem projektu był arch. Eugeniusz Klayc. Kleniewscy wybudowali też linię kolejki wąskotorowej, dzisiejszej atrakcji turystycznej znanej pod nazwą Nadwiślańskiej Kolejki Wąskotorowej. Byli właścicielami cegielni, z której materiał posłużył do budowy, miedzy innymi, kaplicy we Wrzelowcu, młyna w Woli Rudzkiej oraz opolskiej cukrowni.
Obecnie kompleks nieczynnej cukrowni składa się z około trzydziestu obiektów różnej wielkości, z których trzy najbardziej wartościowe poddane zostaną rewitalizacji. Opracowaniem projektu adaptacji zajął się architekt Rafał Wesołowski z pracowni Rawe Projekt. Podstawą projektu jest praca dyplomowa Rafała Wesołowskiego obroniona na Wydziale Budownictwa i Architektury Politechniki Lubelskiej.
Dwa parterowe budynki, mieszczące pierwotnie kuźnię i warsztaty, zlokalizowane są od strony ul. Fabrycznej. Planuje się zaadaptowanie ich na pomieszczenia usługowe. W głębi działki znajduje się główny budynek cukrowni. Ceglany obiekt, na planie litery „T”, ze schodkowymi szczytami zeszpecony jest przewidzianą do rozbiórki nadbudówką. Planowana jest jego adaptacja na hotel z restauracją i wielofunkcyjną salą, konferencyjną lub weselną. Funkcje budynków nie są do końca sprecyzowane i mogą zostać dostosowane do potrzeb konkretnych najemców.
Główne wejście na dziedziniec będzie prowadzić przez historyczną ceglaną bramę. W przestrzeni między budynkami zaplanowano przestrzeń rekreacyjną i ogród z drewnianymi tarasami i płytką prostokątną niecką wypełnioną wodą. Wysoki ceglany komin ma zostać wykorzystany do stworzenia punktu widokowego. Odsłonięta czerwona cegła i konstrukcje ze stali wypełnione panelami z siatki cięto – ciągnionej podkreślą poprzemysłowy charakter zabudowy.
Łódzka Manufaktura, Papiernia w Konstancinie, Wzorcownia we Włocławku i inne zespoły zabudowy industrialnej z przełomu XIX i XX to udane przykłady adaptacji do celów komercyjnych, które szybko stały się wizytówkami swoich miast. Nie można jednak zapominać, że „przyjemna” w odbiorze ceglana architektura, otwarte przestrzenie poprodukcyjnych hal, duże przeszklenia i industrialne detale są jedynie dopełnieniem przemyślanego i skutecznie realizowanego programu użytkowego.
