Rejon ul. Pułaskiego i Przedmieścia Oławskiego we Wrocławiu to miejsce, gdzie w ciągu kilku ostatnich dekad dokonały się dramatyczne przekształcenia przestrzeni i wymiana zabudowy. Hekatombą była skala wyburzeń tutejszych kamienic z przełomu wieków XIX i XX, po powodzi w 1997 roku. Ulicę Pułaskiego poszerzono w miejscu rozebranej zabudowy wzdłuż zachodniej pierzei, odsłaniając ściany szczytowe kilku zabytkowych kamienic przy lepiej zachowanych przecznicach, takich jak ul. Worcella. Budynek centrum sportowego w udany sposób tworzy fragment nowej pierzei ul. Pułaskiego. Odtwarza też od strony narożnika fragment historycznego „korytarza” ul. Worcella. To sprawia, że jest obiektem miastotwórczym, co nie bywa częste w przypadku wolno stojących sal gimnastycznych. Projekt wyłoniony został w zamkniętym, inwestorskim konkursie architektonicznym. Jak opowiada jego współautor – Piotr Zybura, podstawowy problem do rozwiązania stanowił rozbudowany program funkcjonalny przy stosunkowo niewielkiej powierzchni działki. Znalazły się tu bowiem duża sala ogólnosportowa, a także mniejsze: taneczna, gimnastyczna oraz do szermierki z zapleczem.
Dodatkowo obiekt nadbudowano nad istniejącą tu parterową stacją trafo. Włączono ją w bryłę i zamaskowano kratą od strony ul. Worcella, tuż obok wjazdu do podziemnego garażu. Szklanym łącznikiem przerzuconym na poziomie pierwszego piętra budynek został scalony z sąsiednim skrzydłem gmachu liceum, wzniesionym w latach 80. i zrośniętym z XIX-wiecznym gmachem szkolnym. Kontrast pomiędzy jakością architektury skrzydła szkolnego z lat transformacji i nową realizacją poraża. Tym jednak, co zwraca uwagę, gdy po raz pierwszy oglądamy centrum sportowe, jest klarowność jego architektury i wysoka jakość wykończenia. Piotr Zybura zdradza, że w architekturze preferuje minimalizm. Taką propozycję autorów zaakceptowali inwestorzy, nie ingerując w formę budynku. Wyróżnia się on elewacjami licowanymi białą cegiełką klinkierową. Nadaje mu to elegancję, trwałość, a także pozwala wpisać się w krajobraz kulturowy miasta. Klinkier to też ukłon w stronę wrocławskiej tradycji architektonicznej. Z cegły wzniesione jest m.in. wspomniane XIX-wieczne skrzydło samego liceum, utrzymane w duchu architektury arkadowej, a zaprojektowane jako dość typowy gmach szkolny przez architekta Richarda Plüddemanna.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
