Lubelski Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej ma długą tradycję organizowania architektonicznych konkursów i realizowania projektów na podstawie zwycięskich prac. Już w 1948 roku rozstrzygnięto konkurs na projekt domu akademickiego, wygrany przez Krystynę Różyską-Tołłoczko. Na podstawie konkursowego projektu zrealizowano też gmach Instytutu Informatyki (projekt BAP). W 2009 roku ogłoszono, że budynek Centrum Analityczno-Programowego dla Zaawansowanych Technologii Przyjaznych Środowisku w Lublinie w ramach projektu "ECOTECH-COMPLEX - Człowiek, Środowisko, Produkcja" realizowany będzie według projektu Pracowni Autorskiej i Biura Prawnego H.J. Buszkiewicz Sp. z o.o. z Poznania.
i
Ecotech-Complex zlokalizowany jest na zachodnim krańcu kampusu. Bliżej stąd do osiedla Hansenów niż do Placu Marii Skłodowskiej-Curie, serca miasteczka akademickiego. Budynek zajmuje wschodnią część trójkątnej działki leżącej na zboczu wąwozu, w którym biegnie ul. Głęboka. Na pozostałej części działki urządzono niewielki park, którego najbardziej charakterystycznym elementem jest kamienna sucha rzeka. A najbardziej niezwykłym lisy, które upodobały sobie sztuczne wzgórze.
Budynek Centrum powstał z inicjatywy sześciu uczelni i instytutów badawczych z Lubelszczyzny i Podkarpacia. Na trójkondygnacyjnym, długim na prawie sto metrów cokole, ustawiono cztery bryły mieszczące laboratoria. Elewacje wykonano z okładzin w kilku odcieniach szarości, a ich fragmenty przykrywa falująca nieregularnie "druga skóra" z płyt włóknocementowych mocowanych do aluminiowej podkonstrukcji. Ma służyć jako bierna ochrona przed światłem słonecznym.
Każdy z czterech boksów wyróżniony jest innym kolorem zastosowanym na prostopadłych do elewacji pionowych lamelach. Czerwone, żółte, zielone i pomarańczowe są również fragmenty elewacji, za którymi schowane są zewnętrzne zbiorniki z gazami technicznymi. We wnętrzu kolory te pojawiają się jedynie na starannie wykonanych obudowach szachtów instalacyjnych biegnących przez klatki schodowe.
i
Główne wejścia do budynku zaprojektowano od strony zachodniej. Prowadzą do jasnej przestrzeni dwukondygnacyjnego holu otwierającej się na otaczające budynki akademików i miejską zieleń. Wzdłuż biegnącego przez całą długość budynku holu umieszczono sale seminaryjne i laboratoria. Na północnym końcu znajduje się aula dla 180 osób. Podłogi wyłożone są olejowanym parkietem przemysłowym. Z białego podwieszonego sufitu, w równym gęstym rytmie wystają kasetony wykonane z płyt z wełny drzewnej, w których umieszczono ledowe oświetlenie. Okładziny z drewna i wełny drzewnej pojawiają się na części ścian.
Ciepłe w odbiorze wnętrze kontrastuje z niespokojnym i technicznym zewnętrzem. Kontrast ten wynika ze zderzenia architektonicznych konwencji. W środku skupienie i praca, na zewnątrz architektoniczny odpowiednik "burzy mózgów". Projektanci bardzo dobrze poradzili sobie z ukryciem technologii i nie musieli epatować estetyką wentylacyjnych central czy przewodów z ocynkowanej blachy. Oprócz wyposażenia laboratoriów, clean room-ów o różnych klasach czystości i rezonansu magnetycznego w budynku Ecotech-Complex znalazł się gruntowy wymiennik ciepła umieszczony pod posadzką garażu i kolektory słoneczne na dachach. Zastosowano również energooszczędne systemy oświetlenia zewnętrznego. Rozwiązania te pozwolą obniżyć koszty użytkowania budynku.
Architektoniczne konkursy pozwalają nie tylko na realizację budynków-ikon. Budynek Ecotech-Complex ma służyć szeroko rozumianej gospodarce opartej na wiedzy. W tym wypadku konkurs architektoniczny pomógł w poszukiwaniu innowacyjnych rozwiązań już na etapie projektu i do tego sposobu realizacji inwestycji powoli zaczynają przekonywać się kolejne lubelskie wyższe uczelnie.
