Zabytkowy fort stanowił jeden z elementów szeregu umocnień zbudowanego w XIX wieku przez austriackie władze. Ukończony w 1858 obiekt, ze względu na postęp w rozwoju uzbrojenia, szybko okazał się przestarzały. W związku z tym u schyłku wieku zaczął pełnić funkcje magazynowe. Podczas II wojny światowej stał się więzieniem Gestapo; po wojnie więźniów przeztrzymywał w nim Urząd Bezpieczeństwa. Sprzedany przez AMW w latach 90. obiekt niszczał do czasu odkupienia przez aktualnego właściciela, który przeprowadził w nim prace remontowe.
Pierwszym elementem rewaloryzacji zabytku jest hostel, zajmujący pierwsze piętro fortu. Odbudowano zniszczoną bramę wjazdową oraz historyczną windę artyleryjską. Układ funkcjonalny wykorzystuje charakterystyczną architekturę umocnień. Pomieszczenia koszarowe, zlokalizowane wzdłuż tzw. barku, obecnie pełnią funkcję pokoi, zaś na kaponierze szyjowej, gdzie mieściło się działo obronne, znalazł się taras. Ciągi komunikacyjne pełnią obecnie także funkcję socjalną, zaś ich część została przeznaczona na wspólną kuchnię.
i
Charakter wnętrz jest wypadkową historii fortu. Oryginalnie ceglane ściany były przez późniejszych użytkowników pokrywane tynkiem, który zachował się tylko częściowo ze względu na późniejsze zaniedbania. Zaleceniem konserwatora było pozostawienie tych elementów, aby świadczyły one o burzliwych dziejach fortu. Koszt robót konserwatorskich zdecydował także o prostym umeblowaniu pokojów i przestrzeni wspólnych. Stan budynku poprawia obecnie jego stałe ogrzewanie, dzięki czemu ściany fortu się osuszają. Według pracowni, projekt zakłada także umieszczenie przestrzeni coworkingowej na parterze obiektu oraz stworzeni] dwóch muzeów w wałach wokół redity, na terenie kaponier. Jedno z nich ma upamiętniać żołnierzy AK, natomiast drugie -przedstawić rozwój tzw. drugiej rewolucji przemysłowej, która zadecydowała o tym, że fort de facto nigdy nie był używany do celów obronnych.
