W pierwszej połowie lat 60., częściowo pod wpływem właśnie obronionego dyplomu, częściowo w wyniku zainteresowania rosyjską rewolucją zrywającą z teatrem burżuazji, Jerzy Gurawski zaczyna wcielać w życie, wówczas niezwykle progresywne, idee teatru eksperymentalnego. Blisko pięćdziesiąt lat później spotykamy się w jego pracowni, aby porozmawiać o najnowszej realizacji architekta – Teatrze Tańca przy ulicy Taczaka w Poznaniu. Jest z nami Bartosz Gurawski, syn profesora, współautor poznańskiej realizacji.Interesuje mnie projekt dyplomowy Gurawskiego, w którym obok analizy przestrzeni teatralnej znalazł się koncept „teatru idealnego”, zrywającego z klasycznym podziałem na scenę i widownię. Profesor odpowiada, że dla niego teatr idealny ma w sobie coś z teatru greckiego. Teatralnym przedsionkiem jest rozległa łąka, na której zanurzeni w rozmowach widzowie spędzają czas, po zmroku udają się między skały, gdzie rozgrywa się spektakl. Aktorzy poruszają się swobodnie między widzami, dźwięki dochodzą z wielu stron, jest to doświadczenie przestrzenne, zmysłowe i cielesne. Zdaniem Bartosza Gurawskiego budynek Teatru Tańca można też odczytać jako drogę. Z historycznej ulicy Taczaka wchodzimy, przez zabytkową kamienicę, do niewielkiego przedsionka. Stamtąd bezpośrednio do sali prób, skąd z kolei, przecinając kolejny przedsionek, wychodzimy na kameralne podwórko. Co ciekawe, można odwrócić perspektywę i wówczas to podwórko jest wejściem, a ulica wyjściem z budynku. Ma to wymiar nie tylko formalny, ale i praktyczny. Poznański Teatr Tańca przez lata funkcjonował jako teatr objazdowy, wystawiając spektakle w najrozmaitszych przestrzeniach, do których musiał się adoptować. Ta zakodowana elastyczność w użytkowaniu budynku wydaje się być idealnym narzędziem dla teatru, który de facto ukształtował się na zmianie.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
