| Nazwa obiektu | Stadion Miejski w Lublinie |
| Adres obiektu | Stadionowa 1, 20-405 Lublin |
| Autorzy | ESTUDIO LAMELA / Carlos Lamela, Pierluca Roccheggiani, Adam Kulikowski |
| Inwestor | Miasto Lublin |
| Powierzchnia terenu | 190000.0 m² |
| Powierzchnia użytkowa | 16963.0 m² |
| Kubatura | 153500.0 m³ |
| Projekt | 2011 |
| Data realizacji (koniec) | 2014 |
W 2011 roku został rozstrzygnięty przetarg w trybie „zaprojektuj i buduj” na wykonanie lubelskiego stadionu miejskiego. Zrezygnowano z pomysłu modernizacji starego obiektu znajdującego się przy Alejach Zygmuntowskich i zdecydowano się na lokalizację na terenach dawnej cukrowni. Miejsce budowy nowego stadionu położone jest nad Bystrzycą, największą rzeką płynącą przez Lublin. W pobliżu znajduje się główny dworzec kolejowy, którego przebudowa jest jednym z priorytetów władz miasta w najbliższych latach.
Projekt stadionu wykonała firma Estudio Lamela, której autorstwa jest również obiekt należący do Cracovii. Obie realizacje łączy prostota i skupienie się na stworzeniu spokojnej, zwartej formy, zamiast eksponowania rozwiązań konstrukcyjnych. Stadiony mają też podobną pojemność. Lubelski może pomieścić 15 400 widzów na miejscach siedzących, z czego 650 znajduje się w sektorze VIP. W jednym z sektorów zaplanowano również 20 miejsc dla osób na wózkach inwalidzkich i ich opiekunów. Trybuna prasowa na około 100 miejsc umieszczona została na najwyższym poziomie. Przeszklenia kabiny komentatorskiej wykonano bez uszczelek, aby nie izolować pracujących w niej dziennikarzy od atmosfery i dźwięków stadionu.
i
Bryła Areny Lublin, ponad strefą przyziemia, obudowana jest poziomymi aluminiowymi panelami. Jasnoszare pasy perforowanej blachy tworzą światłocieniowy dynamiczny rysunek i podkreślają kształt zaokrąglonych narożników. Część zachodnia, mieszcząca pomieszczenia biurowe i szatnie, jest niższa i pasy żaluzji miękko przechodzą nad nią tworząc drugi, wycofany plan. Pozwala to na zachowanie spójności obiektu mimo zróżnicowania funkcji poszczególnych jego części.
Umieszczona po stronie trybuny VIP część reprezentacyjna mieści, między innymi, szatnie dla sportowców, sale konferencyjne, loże wraz zapleczem gastronomicznym i pomieszczenia biurowe. Wejście do tej części prowadzi przez dwukondygnacyjny hall z symetrycznie rozłożonymi dwoma ciągami schodów o pełnych, obłożonych białą blachą balustradach. Na osi schodów, za przeszkloną ścianą, znajduje się tzw. „strefa mieszana” a za nią tunel prowadzący na murawę.
Pod płytą boiska nie zlokalizowane zostały żadne pomieszczenia. Dzięki temu trawa może rosnąć w naturalnym gruncie i jest dobrze ukorzeniona. Jednak stadion wykorzystywany jest do innych celów niż tylko mecze piłki nożnej. Dlatego, by zabezpieczyć murawę w czasie imprez masowych zdecydowano się na zastosowanie systemu ochrony nawierzchni typu Porta Floor. Jego elementy chowane są w specjalnych niszach zlokalizowanych pod najniższym rzędem trybun. Wielofunkcyjność obiektu ma zapewnić jego rentowność. Natomiast niektóre z zastosowanych rozwiązań mają pomóc w obniżeniu kosztów eksploatacji. Część ciepłej wody podgrzewana jest dzięki kolektorom słonecznym, a woda deszczowa z dachów jest wykorzystywana do nawadniania boisk.
Na razie, Arena Lublin stoi samotnie na nadrzecznej łące. Wygląda zjawiskowo zwłaszcza po zmroku, gdy prosta i elegancka bryła rozświetlona jest od wnętrza jasnym światłem o mocy 2000 luxów lub kolorową iluminacją rozproszoną na ażurowej fasadzie. Obserwowanie zmian zachodzących w mieście to proces długotrwały, ale bardziej widowiskowy niż najbardziej emocjonujące 90 minut piłkarskiego meczu. Zmiany czekają najbliższe sąsiedztwo stadionu: lubelski dworzec kolejowy i jego upadłe otoczenie, park ludowy i nabrzeża Bystrzycy. Program oparcia rozwoju przestrzennego miasta o rzekę, wykorzystanie jej miastotwórczego potencjału jest zadaniem ambitnym, ale dzięki budowie stadionu widać, że proces ten już się rozpoczął.
