Można by ten artykuł zacząć: Szczecinowi przybył kolejny prestiżowy obiekt. Miasto wypracowało patent na autopromocję opartą o współczesną architekturę najwyższej próby. Kolejne konkursy owocują wspaniałymi obiektami. Położony w parku Kasprowicza, nad jeziorem Rusałka, amfiteatr przeżył transformację, o jakiej można tylko pomarzyć… Ale tak nie zacznę. Nie dlatego, że ten początek jest fałszywy. Nie. Miasto zachęcone sukcesem Filharmonii i Centrum Dialogu Przełomy bardzo stara się nie spuszczać z tonu. Dach nad amfiteatrem to znakomita robota. Projektanci zrobili niemal wszystko, żeby szczecinianie byli dumni. A jednak jest coś, co wytrąciło mnie z zachwytu.Od lat dużą część parku wokół amfiteatru wydziela ogrodzenie. Wcześniej bramy w tym ogrodzeniu zamykane były jedynie w trakcie imprez. Modernizacja amfiteatru była świetną sposobnością do modernizacji myślenia o przestrzeni publicznej. Tak się nie stało. W tej kwestii nie chciano skorzystać z mądrości brytyjskich projektantów. Pokonując kilometry wzdłuż płotu, czułem, że brakuje mi kółka w nosie i dzwonka u szyi. Jakby tego było mało, amfiteatr ma własny dostęp do jeziora, co uniemożliwia obejście Rusałki. Najważniejsza cecha przestrzeni publicznej w demokratycznym społeczeństwie, jaką jest dostępność, poległa w zderzeniu z komercjalizacją rozrywki. To miasto odpowiada za paradoks, że amfiteatr – obiekt plenerowy – jest mniej dostępny niż sala widowiskowo-sportowa czy filharmonia, które da się obejść i dotknąć. Do większości tego typu obiektów w Europie można wejść, skorzystać w środku z kawiarni, cienia, toalet. Namawiam miejskie władze do weryfikacji systemu dostępności, zamiany oblężonej twierdzy na przyjazny przystanek na trasie spacerów i rowerowych wycieczek. Pozostawienie status quo pomniejsza atrakcyjność tego obiektu
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
