| Autorka: | Kornelia Markuszewska |
| Nazwa uczelni: | Uniwersytet Zielonogórski |
| Wydział: | Budownictwa Architektury i Inżynierii Środowiska |
| Rok studiów: | 4 |
| Rok rozpoczęcia studiów: | 2019 |
| Opieka naukowa: |
dr inż. arch. Alicja Maciejko, mgr inż. arch. Mirosław Strzelecki |
Projektowany obiekt osadzono w skarpach wąwozu kolejowego, łącząc nim jego przeciwległe brzegi. Płyta konstrukcyjna niosąca kondygnację naziemną, tworzy nowy obszar użytkowy, który uzupełnia przestrzeń miasta i spaja przyległe do dworca tereny.
Obiekt składa się z trzech kondygnacji o różnym przeznaczeniu użytkowym. Przestrzeń pomiędzy płytą, a peronami tj. kondygnację “-1”, wykorzystano na parking samochodowy, strefę magazynową i techniczną, obejmującą wentylatornie, węzeł cieplny, zasilanie energetyczne, przyłącze wody oraz zbiornik na wodę deszczową z automatyczną filtracją.
W kondygnacji “-2” zlokalizowano dwa perony wyposażone siedziska, przestrzeń postoju wózka inwalidzkiego, poręcz do oczekiwania na stojąco. Długie odcinki peronów umożliwiają sprawne wsiadanie i wysiadanie. W północno-zachodniej części budynku tej kondygnacji zaprojektowano strefę eksploatacji z pomieszczeniem dyżurnego ruchu, pomieszczeniami technicznymi oraz magazynem. Obiekt umożliwia także wyjście z pominięciem budynku dworca poprzez perony, które jednocześnie stanowią drogi pożarowe. Wyjścia bezpośrednie biegną peronami wzdłuż torów do ulicy przecinającej ich wylot z wąwozu kolejowego. Perony skomunikowano z budynkiem dworca oraz parkingiem poprzez klatki schodowe oraz dźwigi osobowe, umożliwiające obsługę osób o ograniczonej możliwości poruszania się oraz dogodny transport bagażu.
Bryła parterowej części obiektu dworca ma kształt elipsy. Jej głównym elementem kompozycyjnym jest szklana elewacja, która stwarza efekt zatarcia się granicy między wnętrzem i zewnętrzem. Dzięki takiemu rozwiązaniu użytkownicy mają kontakt z otoczeniem, co wpływa min. na lepszą orientację czy dobre samopoczucie.
Owalne kształty ścian oraz elementów wyposażenia obiektu zastosowano nie tylko ze względów wizualnych, ale też dla zwiększenia komfortu użytkowników i bezpieczeństwa przemieszczania, przede wszystkim osób z niepełnosprawnościami oraz z wózkami dziecięcymi.
Główną część budynku stanowi przestronna, przeszklona hala dworcowa z czterema wejściami, strefą poczekalni i holem wejściowym, który daje wygodny dostęp do kas biletowych, biletomatów, punktu obsługi klienta, skrytek bagażowych oraz klatek schodowych i dźwigów osobowych prowadzących na parking i perony. Strefę gastronomiczną zlokalizowano w północnej części, wydzielając w niej miejsca siedzące, strefę baru i kawiarni oraz zaplecze gastronomiczne. W centralnej części budynku zlokalizowano czytelnie, przestrzeń usługową oraz strefę sanitarną.
Wyzwaniem postawionym w inżynierskiej pracy dyplomowej było zrealizowanie celu urbanistycznego, przez pozytywne kształtowanie przestrzeni i naprawę świata w zakresie dostępnym dla architekta, uwzględniające zasady projektowania uniwersalnego. Zgodnie z tymi założeniami, zaprojektowany budynek jest niskoenergochłonny, w dużym stopniu samowystarczalny oraz dostępny dla wszystkich ludzi, bez względu na ich sprawność w poruszania się i możliwości percepcji. W projekcie pokazano możliwość zastosowania w tego typu obiekcie nośnych konstrukcji z drewna klejonego w układzie słupowo-ryglowym oraz dużych, przeszklonych powierzchni. Wszystkie przeszklenia wykonane są ze szkła aktywnego, o regulowanej przezierności, które stanowi niewidoczny system grzewczy i niweluje efekt “zimnej ściany”, zapewnia stały komfort termiczny, w efekcie obniża koszty klimatyzacji.
