| Autorki: | Anna Wancel, Magdalena Strauchmann – pracownia projektowa 2PACK |
| Uczelnia: | Politechnika Wrocławska |
| Wydział: | Architektury |
| Rok studiów: | IV |
| Opieka naukowa: | dr inż. arch. Elżbieta Komarzyńska-Świeściak |
Przestrzenie Dźwięku, czyli muzeum poświęcone dźwiękowi, zlokalizowane przy ul. Świdnickiej we Wrocławiu. To miejsce, gdzie dźwięk postrzegany jest w sposób materialny i niematerialny.
Nadrzędną wartością w procesie projektowym była idea dopełnienia. Zastany kontekst urbanistyczny – pierzeja ul. Świdnickiej, Opera Wrocławska, NFM czy Fosa Miejska, sprawił, że projektowany budynek mógłby stać się dopełnieniem nie tylko w sensie urbanistycznym, ależ też sąsiadujących funkcji. Proponowane przez nas Przestrzenie Dźwięku mają szanse wpisać się sąsiadujące funkcje oraz wzbogacić już istniejące. Nowo projektowana zabudowa kontynuuje funkcję i nawiązuje do frontowej elewacji budynku Opery Wrocławskiej, który jest istotnym obiektem kształtującym pierzeję. Dodatkowo istotnym stało się zaakcentowanie narożnika, który pełni rolę akcentu wysokościowego. Skos nawiązuje do skośnych dachów m.in. kościoła czy okolicznej, zabytkowej zabudowy. Wprowadzenie półotwartego dziedzińca od strony Fosy pozwoliło na nadanie ciężkiej i zamkniętej bryle oddechu i lekkości. To półotwarte wnętrze pozwala no zorganizowanie kameralnych słuchowisk.
Parter jest przestrzenią ogólnodostępną, z wystawą czasową i restauracją. Ponadto znajduje się tutaj słuchalnia – biblioteka dla dźwięku. W muzeum najistotniejszy stał się odbiorca, który w sposób czytelny może poruszać się w salach wystawowych, które wystawiają go na działanie dźwięku w różnych środowiskach. Pierwszą zaproponowaną salą, jest sala naturalna, w której użytkownik może zaobserwować tradycyjne, czyste odbicie dźwięku. Kolejnym doświadczeniem jest pochłanianie. Sala została wykończona za pomocą materiałów pochłaniających dźwięk, co pozwala odbiorcy na zauważanie znaczącej różnicy pomiędzy jednym a drugim pomieszczeniem. Następnie rozpraszanie. Nieregularne wykończenie ścian oraz sufitu, nad którym znajduje się sala koncertowa, pozwala użytkownikowi na zbadanie rozpraszania się fali dźwiękowej. Dodatkowo, z sali badającej rozproszenia, użytkownik może przenieść się do pomieszczenia multimedialnego - które może zmieniać się w zależności od dnia czy specyfiki wystawy. Może pełnić funkcję pokoju odsłuchowego, ale również pokoju edukacyjnego. Po zbadaniu trzech podstawowych zjawisk odbiorca ma okazję zbadania rozchodzenia się fali dźwiękowej w obłościach zaprojektowanych w przestrzeni ścian oraz tubach o różnych średnicach wykonanych z różnych materiałów. Następnie sala z wiszącymi hełmami o różnych średnicach i materiałach, gdzie odbiorca, wchodząc do instalacji i wydając z siebie głos jest w stanie zauważyć różnicę w sposobie ich odbierania. Zwieńczeniem pierwszej części wystawy jest sala sensoryczna- eksperymentalna. Przewidziano również salę badającą wpływ dźwięku na człowieka przy jednoczesnej zabawie natężeniem światła, jego rodzajem, czy nawet jego brakiem. Motywacją dla stworzenia takiej sali stał się problem utraty wzroku oraz jego wpływu na odbieranie dźwięku. Sala jest opcjonalna dla zwiedzających. Następnie, dźwięk jest badany w przestrzeni z ruchomymi sufitami, jest to nawiązaniem do sufitów podwieszanych w sali koncertowej. Dzięki swobodnemu opuszczaniu i podnoszeniu części sufitu, odbiorca bada dźwięk. Kolejną salą jest sala z ruchomymi ekranami o różnych materiałach i z zaprojektowanymi wewnątrz głośnikami. Użytkownik może przesuwać panele zgodnie z własną inwencją i generować poszczególne dźwięki. Przedostatnia sala to peryskopy. Przebijające strop urządzenia pozwalają usłyszeć gwar kawiarni znajdującej się na dole. Ostatnim doświadczeniem jest komora bezechowa. Oprócz sal wystawowych zdecydowano się na umieszczeni kameralnej sali koncertowej w układzie audytoryjnym.
Projektowi przyświecają również założenia proekologiczne, ściana otwierająca się na zieleń została zaprojektowana w sposób umożliwiający retencjonowanie wody w formie wodospadów dźwięku o zamkniętym obiegu. Uwzględniono też zielone dachy, będące tarasami, na których mogą odbywać letnie koncerty
