Miasto Vancouver położone w Kolumbii Brytyjskiej, zachodniej prowincji Kanady, w wielu rankingach pojawia się jako jedno z najlepszych miejsc do życia. Położone jest u ujścia rzeki Fraser do cieśniny Strait of Georgia. Lokalizacja ta stanowiła naturalny port, gdzie w przeszłości mieściło się wiele przystani wielorybników oraz drwali. Dawniej teren poszatkowany przez odnogi rzeki był niewątpliwym atutem miasta, obecnie jednak, gdy jest ono domem dla przeszło 600 tys. mieszkańców, taka lokalizacja to przede wszystkim wyzwanie dla urbanistów. Jeżeli dać wiarę rankingom, zjawisko urbanistyczne zwane „vancouveryzmem” sprostało temu wyzwaniu. Charakteryzuje je zabudowa miasta, w której dominują wysokie, smukłe apartamentowce o mieszanej funkcji, wyrastające z szerokiego podium tworzącego pierzeję – z usługami na niższych kondygnacjach oraz częścią mieszkalną na wyższych.Taka strategia wymaga wydajnego transportu publicznego i sprzyja komunikacji pieszej, miejskiej zieleni oraz „korytarzom widokowym”. Tak opisuje ten styl urodzony w Hongkongu, kanadyjski architekt i urbanista, Bing Thom – Duszą jest przestrzeń publiczna. Myślę, że mieszkańcy Vancouver są bardzo, bardzo dumni z tego, że zbudowaliśmy miasto, które ma dużo przestrzeni nad wodą, gdzie ludzie mogą wypoczywać. Tym bardziej że False Creek i Coal Harbour były wcześniej zanieczyszczonymi i zdegradowanymi terenami przemysłowymi. Odnowiliśmy to wszystko dzięki nowej zabudowie, a ludzie mają dostęp do wody i widoków. Dla mnie sednem jest, aby wielu ludzi mieszkało blisko siebie oraz aby mieszać sposoby użytkowania. Mamy więc mieszkania na szczycie sklepów, a w Surrey uniwersytet na szczycie centrum handlowego. Takie mieszanie sposobów użytkowania dobrze oddaje ducha Vancouver pod względem naszej kultury i tego, jak żyjemy obok siebie.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
