Przystępując w 2011 roku do konkursu na projekt Muzeum Morskiego w Szczecinie (obecnie Morskie Centrum Nauki), w pierwszej kolejności szukałem odpowiedzi na dość wyjątkowe wytyczne miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Mówił on m.in. o zakazie stosowania zieleni i budowie obiektu, którego powierzchnia zabudowy przy gruncie w stosunku do obrysu zewnętrznego na najwyższej kondygnacji miała wynosić 50%. Narzucone ograniczenia sprowokowały do poszukiwania dynamicznej, podciętej bryły, której konotacje przestrzenne z kadłubem statku stały się dość oczywiste. Położenie naprzeciwko Wałów Chrobrego, w bliskim sąsiedztwie budynków magazynowych, narzucało potrzebę takiego ukształtowania obiektu, by podkreślał on specyfikę tego miejsca oraz stał się ikoną prawobrzeżnej Odry. Miał stanowić swoisty kontrapunkt dla historycznej zabudowy Szczecina na przeciwległym brzegu, jednocześnie z wielkim poszanowaniem podkreślającej jej istotę w przestrzeni miasta.Nieregularna forma przypominająca bryłę statku dynamizuje przestrzeń poprzez różne kierunki i kąty skosów ścian tworzących jej elewację. Mimo wspomnianych nieregularności bryła została ukształtowana po dogłębnych analizach widokowych. Jej otwarcia – przeszklenia i wcięcia w elewacji zapraszają spacerujących brzegiem Odry do wnętrza. Oś widokowa, wytworzona przez kierunek głównych drzwi wejściowych, prowadzi wzrok przebywających w holu gości na panoramę Wałów Chrobrego.Ważną przestrzenią publiczną nowego obiektu będzie taras zlokalizowany na dachu, jako forma miejskiej, otwartej agory. Dodatkowe schody zewnętrzne umożliwiają zejście z tarasu bezpośrednio na bulwary.
To artykuł, do którego dostęp mają prenumeratorzy cyfrowej „Architektury-murator”.Chcesz dalej czytać ten tekst?
