Architektura kantonu Ticino | 1970 – 2003 | Twórcy i naśladowcy

i

Autor: Archiwum Architektury

Architektura kantonu Ticino | 1970 – 2003 | Twórcy i naśladowcy

2010-01-11 1:00

Kanton Ticino jest tym miejscem, gdzie udało się połączyć architekturę racjonalną z lokalną tradycją, tworząc charakterystyczne dla „szwajcarskiego minimalizmu” formy. Przykłady realizacji największych twórców i protagonistów w Galerii Architektury SARP.

12.01.2010 godz. 18.00 (zamknięcie wystawy) Katowicemiejsce: Galeria Architektury SARP / ul. Dyrekcyjna 9organizatorzy: Południowa Okręgowa Izba Urbanistów z siedzibą w Katowicach, SARP O. Katowice

Nieznani niegdyś szerzej szwajcarscy architekci budują dzisiaj poza granicami rodzimych kantonów. Na świecie realizowane są znaczące budowle wielu szwajcarskich projektantów. Jedną z najbardziej płodnych postaci na arenie międzynarodowej jest pochodzący z Ticino Mario Botta. Z kolei, bazylejczycy - architekci Herzog i de Meuron, zdobywcy Nagrody Pritzkera w 2001 r., znani są szerokiej publiczności z realizacji Galerii Tate w Londynie czy Stadionu Olimpijskiego w Pekinie. W 2009 roku nagodę tę zdobył Peter Zumthor, a jego najważniejsze i najbardziej znane realizacji to Termy w Vals i kaplica Sogn Benedetg w Gryzonii. Szerokim echem w polskim środowisku architektonicznym odbiła się informacja o możliwości, iż zaprojektuje on modernizację synagogi w Kielcach. Hermetyczny szwajcarski rynek architektoniczny niekiedy otwiera się na obcokrajowców, czego przykładem jest Centrum Kultury w Lucernie, które zaprojektował Francuz, Jean Nouvel. Już 25 lat upłynęło od słynnej wystawy Tendenzen, przygotowanej przez Steinmanna i Boga na Politechnice Federalnej w Zurychu. Dzięki tej wystawie architekci i architektura tak małego regionu, jakim jest Ticino, stała się znaną na poziomie międzynarodowym. Kanton Ticino jest prawdopodobnie tym miejscem, gdzie najlepiej, a może najwcześniej, udało się połączyć architekturę racjonalną z lokalną tradycją, tworząc charakterystyczne dla „szwajcarskiego minimalizmu” formy. Architekci szwajcarscy muszą współpracować z administracją niewielkich aglomeracji o skromnym budżecie, wymagającą powściągliwych i zadowalających jakościowo budynków. W Szwajcarii zawsze budowano domy drewniane. Szczególnie interesujące są te powstałe w latach 30 i 40 ubiegłego wieku, będące wciąż ważnymi odnośnikami zastosowań tradycyjnego materiału we współczesnych obiektach. Znaczący dla niektórych architektów był wpływ Aldo Rossiego jako nauczyciela. Kwestia tworzenia obrazów – osobistych, a nie klasycznych – i nastrojów doprowadziła do eksperymentów o wyrafinowanej poetyce. Herzog i de Meuron należą prawdopodobnie do tych, którzy najbardziej lubią eksperymentować zwłaszcza, jeśli chodzi o innowacyjne zastosowanie starych i nowych materiałów lub sztuk wizualnych, tak jak w niektórych biurowcach w Bazylei czy w aptece tamtejszego szpitala. Gdy za granicą zaczyna się mówić o nowej architekturze szwajcarskiej nie można jednak opisać tego zjawiska bez zrozumienia faktu, że projekty te wywodzą się z ponownego odkrycia Ruchu Nowoczesnego, z przepracowania lekcji Rossiego; nie ma tu mowy o jednolitej tendencji, chociaż pewna nowa prostota, precyzja wykonania, skłonność do eksperymentowania i wprowadzania innowacji technicznych, są wspólne dla wielu projektantów szwajcarskich.

Galeria Architektury SARPczynna od pn do pt w godz. 10.00 - 18.00ul. Dyrekcyjna 9, 40-013 Katowicetel. +48.32.25.39.774, fax +48.32.25.39.230galeria@sarp.katowice.pl