Założenia autorskie:
Port Bema jest częścią systemu fortecznego XIX-wiecznej Twierdzy Warszawa. Twierdza, składająca się z dzieł fortecznych wraz z systemem dróg, których dawny przebieg utrwalony został przez wiele współczesnych ulic, przenika się dzisiaj z tkanką miasta zarówno w sensie funkcjonalnym jak i istniejących powiązań komunikacyjnych. Zespolenie struktury współczesnej Warszawy z pierścieniem fortów przekłada się przede wszystkim na system terenów zielonych miasta. Dzisiejszy klinowo-pierścieniowy system zieleni jest konsekwencją dostrzeżenia już na początku XX wieku, przez architekta i urbanistę Tadeusza Tołwińskiego potencjału zielonych terenów pofortecznych i próby zbudowania na jego bazie spójnego systemu. Stan hibernacji, jakiemu podlegały tereny fortów przez długie lata spowodował, że jeszcze do niedawna stanowiły one trzon miejskiego systemu zieleni.
Wobec postępującego kurczenia się terenów zielonych, forty stanowią swoiste bastiony zieleni będąc dla mieszkańców miasta oazami ciszy i spokoju. Równocześnie rosnąca presja inwestycyjna na terenach pofortecznych prowokuje pytanie o ich przyszłość. Ze względu na nierozdzielność i zespolenie systemu fortów z miastem wydaje się, że podjęcie właściwych działań polegających na adaptację układu może stanowić jeden z czynników integrujących strukturę miasto. W celu włączenia obiektów Twierdzy Warszawa do krajobrazu kulturowego miasta konieczne jest nieograniczanie działań do ochrony konserwatorskiej poszczególnych jej zabytków oraz ich naukowego poznania. Powtarzając za prof. Andrzejem Tomaszewskim Chodzi też o włączenie jej obiektów w nurt służby społecznej; udostępnianie dla celów turystyki kulturalnej, znalezienie dla wielu obiektów nowych funkcji, w tym również komercyjnych. Jedynie zagospodarowanie fortów poprzez znalezienie dla nich funkcji, które zwiążą mieszkańców Warszawy z fortami i uświadomią im ich niezaprzeczalną wartość i potencjał, jest warunkiem ich przetrwania.
autorka: Katarzyna Pankowska
promotor: arch. Marcin Goncikowski
