Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie powstało z inicjatywy założonej przez nas Fundacji Kyoto-Kraków, według projektu japońskiego architekta Arata Isozaki w najbardziej prestiżowym z możliwych miejsc w tym mieście – nad Wisłą, naprzeciw Wawelu. Wszystkie te fakty mogły jako nowość budzić zastrzeżenia w środowisku architektów jak i wśród mieszkańców Krakowa. Tymczasem pięcioletnia obecność Centrum Manggha została nie tylko dostrzeżona ale i zaakceptowana w Krakowie, o czym świadczy frekwencja na licznych wystawach, koncertach i pokazach. Centrum Manggha, wzniesione specjalnie dla eksponowania kolekcji sztuki japońskiej Muzeum Narodowego w Krakowie, wiele zawdzięcza jego dyrektorowi Tadeuszowi Chruścickiemu – najpierw na etapie organizowania i przygotowań, kiedy to jako Przewodniczący Rady Fundacji Kyoto-Kraków kierował szczęśliwie jej pracami do otwarcia Centrum, jak również dzisiaj, kiedy współpraca pomiędzy Fundacją i Muzeum układa się tak harmonijnie. Kraków pełen jest wspaniałych dzieł architektury powstałych w różnych okresach historycznych – nie jest tajemnicą, że większość z nich stworzyli architekci włoscy, niemieccy i francuscy. Pozwala to spojrzeć mieszkańcom Krakowa na ich architekturę w sposób szerszy jako na zjawisko europejskie a nawet światowe. Z wielką radością przyjęliśmy to, że nagroda za Najlepszy Budynek I989- 1999, przyznana przez jury złożone z architektów, zgadza się z odczuciem mieszkańców tego niezwykłego miasta, jakim jest Królewski Kraków. Fakt, że mieszkańcy Krakowa wybrali wiośnie dzieło Arata Isozaki jako Ulubieńca Krakowa cieszy nas, fundatorów Centrum szczególnie. Świadczy to o wielkim sercu, braku uprzedzeń i poczuciu tego, co w architekturze nadchodzi. Jesteśmy pewni, że Arata lsozaki – jeden z największych architektów świata, przyjmie z prawdziwą radością i wdzięcznością to wyróżnienie środowiska polskich architektów i mieszkańców Krakowa.
Uzasadnienie - jury
Nagrodę przyznano za: doskonałe wkomponowanie mocnej, nowoczesnej i ekspresyjnej formy w krakowski krajobraz zakola Wisły, z szacunkiem dla historycznego otoczenia; połączenie i zintegrowanie dwóch kultur w jedną, przenikającą się całość; rzeźbiarskie potraktowanie bryły budynku ze szczególnym uwzględnieniem „piątej elewacji"; falujące formy symbolicznie jednoczące się z przepływającą rzeką.
