| Nazwa obiektu | Zagospodarowanie lewobrzeżnego bulwaru Wisły na odcinku od ul. Tamka do ul. Boleść – etap 2 |
| Adres obiektu | Warszawa, odcinek od mostu Świętokrzyskiego do mostu Śląsko-Dąbrowskiego |
| Autorzy | RS Architektura Krajobrazu, architekt krajobrazu, urbanista Dorota Rudawa, architekt krajobrazu Patryk Zaręba |
| Współpraca autorska | architekci krajobrazu Agnieszka Gasparska, Anna Wiechetek- Moczulska |
| Konstrukcja | OVE Arup |
| Generalny wykonawca | Hydrobudowa Gdańsk / Skanska S.A. |
| Inwestor | Urząd m.st. Warszawy |
| Powierzchnia terenu | 50006.0 m² |
| Projekt | 2009-2012 |
| Data realizacji (początek) | 2013 |
| Data realizacji (koniec) | 2017 |
| Koszt inwestycji | ok. 71 000 000 PLN brutto |
Realizacja drugiego etap zagospodarowania bulwarów Wisły pozwoliła na uczytelnienie całościowej idei, która zakładała podział terenu na odcinki wyróżniające się odmiennymi rozwiązaniami funkcjonalnymi. Pierwszy odcinek, zlokalizowany na wysokości Starego Miasta, oddany do użytku dwa lata temu, zagospodarowany został w sposób relatywnie ekstensywny i odznaczał się stricte spacerowo-wypoczynkowym charakterem.
Aktualnie udostępniony odcinek obejmuje dwie, znacznie intensywniej zagospodarowane strefy: usługową na wysokości zabudowań Mariensztatu oraz rekreacyjno-edukacyjną na wysokości Biblioteki Uniwersyteckiej z jej ogrodem oraz Centrum Nauki Kopernik z Parkiem Odkrywców. Strefa usługowa obejmuje ciąg sześciu pawilonów, które będą funkcjonować jako restauracje, bary czy punkty sprzedaży. Zostały one umieszczonych na pływakach unoszących się na powierzchni w czasie przejścia fali powodziowej. W obrębie tej strefy, na osi ulicy Bednarskiej, zaprojektowano przejście podziemne pod Wisłostradą, tworząc wygodne połączenie z Traktem Królewskim. Strefę rekreacyjno-edukacyjną, stanowiącą serce całego projektu, wyposażono w szereg atrakcji, by wymienić tylko przestrzeń z podestami i zacieniaczami, trampoliny, pluskowisko, amfiteatr czy tzw. park żywej rzeki. Podobnie jak w przypadku pierwszego etapu, pod względem kompozycyjnym założenie ukształtowano za pomocą stałej sekwencji placów, zlokalizowanych na zakończeniu prostopadłych do Wisły osi urbanistycznych (ul. Lipowej, Karowej, Bednarskiej i Nowego Zjazdu). Place te połączono linearnymi klamrami o stałej sekwencji – bulwaru pieszego od części odwodnej, ciągu rowerowego od strony Śródmieścia oraz dodatkowych elementów zagospodarowania i wyposażenia pomiędzy nimi. Teren opracowania w zdecydowanej większości położony jest w strefie bezpośredniego zagrożenia powodzią, co miało decydujący wpływ na wszystkie elementy zagospodarowania – od płynnego sposobu ukształtowania nabrzeża od strony natarcia nurtu, poprzez unikatowy na warunki polskie sposób zabezpieczenia pawilonów usługowych, dobory materiałowe odporne na działanie wody i korozję biologiczną, aż po linearny, niezakłócający przepływu wód układ nasadzeń drzew. Mimo różnorodności zagospodarowania, staraliśmy się, aby efekt wizualny pozostał możliwie spójny i harmonijny. Dążyliśmy więc do bardzo oszczędnego operowania materiałami. W projekcie dominuje beton, drewno naturalne i syntetyczne, kamień polodowcowy oraz stal. Duża popularność tego miejsca dowodzi w naszym uznaniu, że mimo trudnych warunków i wielu ograniczeń mających wpływ na ostateczny kształt projektu, bulwar stał się jedną z najistotniejszych przestrzeni publicznych w Warszawie.
i
i
