Centrum sportowo-widowiskowe Le Forum

Sala Le Forum w alzackim Saint-Louis na pograniczu Francji i Szwajcarii mieści funkcje sportowe i kulturalne. Wzniesiono ją na rozległej działce w mieszkaniowo- -usługowej dzielnicy nieopodal śródmieścia. Do zróżnicowanego kontekstu nawiązuje poprzez zróżnicowanie skali poszczególnych części – pomieszczenia biurowe, recepcyjne i szatnie znajdują się wewnątrz mniejszych brył, a przestronne sale służące organizacji imprez masowych – w większych. Dzięki dużej powierzchni działki dyspozycję funkcjonalną obiektu dało się rozplanować w poziomie poprzez zlokalizowanie poszczególnych bloków obok siebie, bez konieczności spiętrzania funkcji w pionie. W obrębie całego założenia można wyodrębnić kilka stref o specyficznym charakterze: salę festiwalową od północy, wielofunkcyjną od południa, strefę recepcyjną od zachodu, strefę wejściową dla dzieci przedszkolnych od wschodu, zespół pomieszczeń magazynowych od północnego wschodu. Wszystkie te części są ze sobą połączone bez pośrednictwa korytarzy ani galerii. Takie zazębienie usprawnia komunikację i ułatwia przepływ użytkowników w poziomie w obrębie budynku.

Główna sala wielofunkcyjna ma 1870 m² powierzchni, wysokość 13 m i umożliwia organizację zarówno zajęć dla dzieci, jak i wydarzeń sportowych (koszykówka, piłka ręczna, badminton, gimnastyka) czy wystaw i targów. W sali tej mogą również odbywać się koncerty i przedstawienia dla 2400 widzów (miejsca stojące) lub dla 1000 widzów na miejscach siedzących na ruchomej trybunie. Sala może być ponadto dzielona ruchomymi ścianami na niezależne sekcje.

Z kolei sala festiwalowa ma powierzchnię 872 m² i służy organizacji mniejszych imprez takich jak wesela, wystawy, zgromadzenia publiczne. W jej sąsiedztwie zaprojektowano kuchnię, która jest w stanie wydać nawet 900 posiłków.

Konstrukcja

Wyzwaniem projektowym dla tak zróżnicowanych brył, służącym tak różnym funkcjom było nadanie im wspólnego architektonicznego mianownika. Rozwiązaniem okazał się materiał elewacyjny, sposób opracowania otworów okiennych oraz zasady budowy. Dachy poszczególnych kubatur są dwuspadowe, podobnie jak wielu obiektów w najbliższym sąsiedztwie, kalenicą ustawione wzdłuż osi północ- -południe lub wschód-zachód, co daje zamierzone efekty światłocieniowe. Jednolitego wyrazu architektonicznego nadaje gmachowi siatka cięto-ciągniona zastosowana jako wykończenie wszystkich elewacji.

Obudowę obiektu – zarówno ściany, jak i połacie dachowe – zaprojektowano jako ramową konstrukcję stalową wypełnianą płytami warstwowymi i okładaną panelami z siatki cięto-ciągnionej w kolorze miedzi. Użyto tutaj powłoki końcowej, opracowanej przez projektantów wspólnie z producentem chemii budowlanej – półprzezroczystego lakieru, spod którego prześwieca naturalny kolor aluminium, i w którym zatopiono pigmenty z proszku miedzianego. Warstwa końcowa musiała być niezwykle cienka, więc nanoszono ją bardzo ostrożnie ze względu na tendencję cząsteczek miedzi do niekontrolowanego łączenia się.

Przed ustaleniem ostatecznego wyglądu elementów elewacyjnych przygotowano kilka prototypów. W zależności od warunków oświetlenia – kąta padania promieni słonecznych i pory dnia – kolor elewacji zmienia się od niemal białego do ciemnopomarańczowego.

Okładane perforowanymi panelami połacie dachowe stanowią de facto osłonę dla urządzeń technicznych na płaskich dachach poszczególnych części obiektu. Jednocześnie rozbijają światło słoneczne, obniżając temperaturę pokrycia i umożliwiając naturalne przewietrzanie dzięki intensywnej perforacji, co w ostatecznym rozrachunku pozwala obniżyć obciążenie systemów klimatyzacji. Kontrolę parametrów mikroklimatu wewnętrznego poprawiono również poprzez zmniejszenie powierzchni przeszkleń przegród zewnętrznych. Sala ma o połowę niższe całkowite zapotrzebowanie na energię w porównaniu do wymogów przepisów budowlanych, co w przypadku obiektu użyteczności publicznej przeznaczonego do organizacji imprez masowych jest dużym osiągnięciem.

Gmach wyposażono w wentylację z wymiennikiem ciepła oraz trzy pompy ciepła powietrze-powietrze. Współczynniki przenikania dla ścian zewnętrznych przyjmowano poniżej 0,20 W/m2K, dla przeszkleń w granicach 1,5-1,7 W/m2K. Położono też nacisk na uzyskanie wysokiej szczelności powietrznej na poziomie 1m3/hm2 przy ciśnieniu 4 Pa, założonej już na etapie projektowania detali i zrealizowanej dzięki starannemu wykonawstwu.

Wykończenie wnętrz

Takimi samymi perforowanymi panelami miedzianymi jak ściany zewnętrzne obłożono również czternastometrowej długości bar recepcyjny, zaakcentowany wykonanym tą samą metodą nietypowym żyrandolem. Ściany tworzące tło dla tych elementów pomalowano na kolor jasnoszary, dzięki czemu są one wyraźnie wyodrębnione plastycznie. Zestawienie pomarańczowego z szarym zostało przełamane w niektórych pomieszczeniach mocnym kolorem czarnym – szczególnie w dwóch głównych salach wielofunkcyjnych. Pozostałe materiały wykończeniowe są proste, lecz mają silny wyraz plastyczny: duże panele akustyczne na ścianach, pomarańczowa podłoga sportowa w sali głównej, parkiet bambusowy w sali festiwalowej.