Nagroda im. Zbyszka Zawistowskiego Dyplom Roku
Wyniki konkursu Dorocznej Nagrody im. Zbyszka Zawistowskiego — Dyplom Roku ogłoszono 24 maja 2019 roku w pawilonie wystawowym SARP w Warszawie. Nagroda przyznawana jest przez Stowarzyszenie Architektów Polskich SARP, dla absolwenta, który uzyskał w danym roku na polskiej uczelni tytuł magistra inżyniera architekta. Sąd konkursowy w składzie: Paweł Kobylański (przewodniczący sądu konkursowego), Agnieszka Kalinowska-Sołtys (ekspert), sędziowie — Marek Chrobak, Marcin Kościuch, Przemo Łukasik, Zbigniew Maćków, Marek Orłowski, Stanisław Rewski i architekt krajobrazu Marek Szeniawski (sekretarz sądu konkursowego) w dniu 23.05.2019 r. dokonał oceny 25 prac finalistów konkursu. Po głosowaniu i dyskusji jury postanowiło przyznać nagrodę w wysokości 5000 zł Karolinie Chodurze, autorce pracy Topografia niepamięci. Projekt muzeum i parku pamięci w kamieniołomie Liban w Krakowie. Sąd konkursowy postanowił także przyznać 2 równorzędne wyróżnienia drugiego stopnia w wysokości 1000zł: Joannie Rozbrój (EC Szombierki. Adaptacja zabytkowej elektrociepłowni na centrum kultury, sztuki wizualnej i fonicznej) i Michałowi Wasielewskiemu (Magazyn dla Muzeum Narodowego we Wzgórzu Gajowym we Wrocławiu); a także 2 równorzędne wyróżnienia pierwszego stopnia w wysokości 2000 zł: Dominice Strzałce (Miedzianka, historia znikania) i Filipowi Strzeleckiemu (Klasztor Benedyktynów w Nursji. Manifest ciągłości kulturowej). Ponadto: Nagrody magazynu „ARCH” otrzymali: Michał Wasielewski oraz Dominika Strzałka. Nagrodę Specjalną za projekt z rozwiązaniami proekologicznymi, ufundowaną przez pracownię APA Wojciechowski w wysokości 2000 zł otrzymał: arch. Adam Jankowski (WA PP) autor pracy Stacja naukowa z zapleczem hotelowym rezerwatu Łazy. (Red.)
i
TEMAT: Topografia niepamięci. Projekt muzeum i parku pamięci w kamieniołomie Liban w Krakowie
AUTORKA: Karolina Chodur, Politechnika Śląska
PROMOTOR: dr inż. arch. Jan Kubec
OPIS AUTORSKI:
Pustka. Wypełnia wszystko. Każdy atom, a tym samym cały otaczający nas świat, w ponad 99% składa się z pustki. Już od najdawniejszych czasów zjawisko to fascynowało ludzi, jednak we współczesnym, pełnym zgiełku i wszechobecnej kakofonii świecie, często zapominamy o jej wadze. Wywołuje ona skrajne odczucia, od podziwu aż po strach, jednak nikogo nie pozostawia obojętnym. Niezbędna jest zatem wszędzie tam, gdzie potrzeba refleksji, szczególnie w przestrzeniach pamięci. Pustka w przestrzeni jest analogiczna do ciszy w muzyce — pozwala nabrać niezbędnego dystansu, zachęca do kontemplacji, intryguje. Przykładem takiej przestrzeni jest kamieniołom Liban w Krakowie, będący terenem opracowania. Jest to zachwycająca pusta przestrzeń w centrum tętniącego życiem miasta, posiadająca jednak tragiczną historię. W czasach II wojny światowej kamieniołom był filią obozu koncentracyjnego Płaszów. Traumatyczna przeszłość sprawiła, że miejsce to nie zrosło się z tkanką miejską, lecz jest, używając słów Martina Pollacka „skażone”. Projekt muzeum i parku pamięci poświęcony jest właśnie takim przestrzeniom – nazwanym w pracy „topografiami niepamięci” - miejscom masowych mogił, nieupamiętnionych, wypieranych ze świadomości społeczności zamieszkujących okoliczne tereny lub w wielu przypadkach po prostu nieznanych. Chociaż słowo krajobraz przywołuje zazwyczaj pozytywne emocje, kojarzy się z naturalnymi, dziewiczymi miejscami, które zdołały uchronić się przed wpływem człowieka, pamiętać należy, że Europa usiana jest niezliczoną ilością śladów świadczących o jej trudnej przeszłości. W każdym jej zakątku można znaleźć cmentarze wojenne, masowe groby czy upamiętnione miejsca pochówku setek lub nawet tysięcy osób. Nie dzieje się tak jednak we wszystkich przypadkach. Równie często, a może i częściej masowe groby są wchłaniane przez krajobraz, zapomniane. Sprawcy masowych mordów bardzo często używali krajobrazu do zamaskowania zbrodni, ciała były zakopywane, wrzucane do rzek i stawów, naturalnych zagłębień terenu, jaskiń krasowych, szybów nieczynnych kopalni. Trudno wyobrazić sobie, ile takich miejsc do dnia dzisiejszego pozostaje nieodkrytych, w ilu przypadkach ziemia skrywa pamięć o bezimiennych ofiarach.
Wyróżnienie pierwszego stopnia
i
TEMAT: Miedzianka, historia znikania
AUTORKA: Dominika Strzałka, Politechnika Krakowska
PROMOTOR: prof. zw. dr hab. inż. arch. Andrzej Kadłuczka i dr hab. inż. arch. Jolanta Sroczyńska
OPIS AUTORSKI (FRAGMENT):
Projekt odnosi się do sytuacji w Polsce i na świecie – do narastającego procesu „zanikania” w architekturze. Ma na celu eksplorowanie sposobów funkcjonowania pokopalnianego dziedzictwa oraz poszukiwanie nowych form architektury i urbanistyki. Po wielowiekowym następstwie naturalnych katastrof, epidemii, powodów politycznych, a przede wszystkim szkód górniczych, Miedzianka niemal zupełnie zniknęła. Jedynie Kościół św. Jana Chrzciciela w centralnym punkcie Rynku pozostaje niewzruszoną dominantą kompozycji. Topografia wzgórza eksponuje pozostałości ruin oraz odtworzony, ceglany zarys istniejących dawniej budynków. Koncepcja przewrotnie odwraca intuicyjne, górnicze skojarzenia architektoniczne: kubaturowa forma obiektu posadowiona jest na stalowej konstrukcji ponad poziomem terenu, proponując rolę nowego katalizatora rozwoju z ogólnodostępną atrakcją-kolejką. Zaproponowane rozwiązania funkcjonalne i materiałowe nie definiują przestrzeni zobowiązująco, na lata. Praca jest inspirowana trwającym zainteresowaniem miejscowością: inicjatywami lokalnymi, festiwalem reportażu Miedzianka Fest oraz książkowym debiutem Filipa Springera Miedzianka. Historia znikania.
Wyróżnienie pierwszego stopnia
i
TEMAT: Klasztor Benedyktynów w Nursji. Manifest ciągłości kulturowej
AUTORKA: Filip Strzelecki, Politechnika Warszawska
PROMOTOR: mgr inż. arch. Maciej Miłobędzki
OPIS AUTORSKI (FRAGMENT):
Podstawą pracy była teza, że klasztor może być manifestem ciągłości kulturowej. Obiektem, który to musi jednocześnie przeciwstawić się destrukcyjnym siłom trzęsień ziemi, nawiedzających od wieków centralne Włochy. Aby to osiągnąć, przeanalizowano historię monastycyzmu z perspektywy europocentrycznej. Poddano analizie strukturę życia monastycznego, w tym jego bazę, Regułę św.Benedykta, której konsekwencją było zdefiniowanie formy życia i wykreowanie dla niej odpowiedniej ramy — klasztorów. Przeprowadzono wielowątkową analizę, czym jest klasztor w kontekście kulturowym i jak może wyrażać się ciągłość kulturowa w klasztorze. Projekt ten był bezpośrednią odpowiedzią na międzynarodowy apel Benedyktynów z Nursji o pomoc w budowie nowego klasztoru po trzęsieniu ziemi w 2016 roku.
Wyróżnienie drugiego stopnia
i
TEMAT: EC Szombierki. Adaptacja zabytkowej elektrociepłowni na centrum kultury, sztuki wizualnej i fonicznej
AUTORKA: Joanna Rozbrój, Politechnika Śląska
PROMOTOR: dr inż. arch. Jerzy Wojewódka
OPIS AUTORSKI (FRAGMENT):
Pracę podzielono na dwie części. Pierwsza z nich porusza problematykę dziedzictwa przemysłowego oraz zawiera szczegółową analizę unikatowej struktury zabytkowego budynku, która dowodzi jego adaptacyjnego potencjału. W drugiej części autorka przedstawia przyjętą koncepcję projektową adaptacji zabytkowego kompleksu. Po rozważeniu specyfiki budynku oraz aktualnej sytuacji rynkowej instytucji kultury w Polsce, autorka postanowiła przekształcić EC Szombierki w centrum kultury i sztuki współczesnej. Koncepcja zawiera projekt zagospodarowania terenu, program funkcjonalny, ogólne założenia projektowe dla całego zespołu oraz szczegółowe opracowanie dla budynku kotłowni.
Wyróżnienie drugiego stopnia
i
TEMAT: Magazyn dla Muzeum Narodowego we Wzgórzu Gajowym we Wrocławiu
AUTORKA: Michał Wasielewski, Politechnika Wrocławska
PROMOTOR: dr inż. arch. Tomasz Głowacki
OPIS AUTORSKI (FRAGMENT):
Budynek zamknięty jest w monolityczną formę prostopadłościanu z wewnętrznym dziedzińcem. Materiałem budowlanym jest specjalna mieszanka betonowa, w skład której wchodzą zmielone fragmenty gruzu. Na projekt składa się 7 kondygnacji, z czego 6 znajduje się pod ziemią. Wzgórze ze względu na wykopanie masy ziemi urośnie o blisko osiem metrów. Droga, ciągnąca się wokół budynku oraz wzgórza wprowadza sakralny wymiar. Wizerunek „wysypu” bezpowrotnie ulegnie zmianie, gdy w miejsce transportu odpadów pojawi się transport dzieł sztuki. Budynek sięga dna wzniesienia – 40 metrów, co pozwala na poznanie pełnej historii tego miejsca. Projekt pomieszczeń oraz ich wyposażenia odpowiada potrzebom, na które wskazywali pracownicy zespołu konserwatorskiego.
Doroczna Polsko-Niemiecka Nagroda Integracyjna BDA – SARP 2019
Tegoroczny Finał Dorocznej Polsko-Niemieckiej Nagrody Integracyjnej BDA – SARP wraz z towarzyszącymi mu warsztatami INTENSITY and SUBTLETY. Modernism revised in Wiecha Passage odbył się w dniach 13-16 czerwca br. Ceremonia wręczenia nagród i wyróżnień miała miejsce 16 czerwca w siedzibie ZG SARP w Warszawie. Jury w składzie: arch. Jacek Lenart (przewodniczący jury, SARP) arch. Ayşin Ipekçi (członkini jury, BDA), arch. Jan Wirth (członek jury, BDA), arch. Magdalena Kozień- Woźniak (członkini jury, SARP), Marcin Brataniec (członek jury, SARP), arch. Karol Langie (sekretarz organizacyjny ze strony SARP, bez prawa głosu, Kristina Eschler, sekretarz organizacyjny ze strony BDA, bez prawa głosu), postanowiło przyznać: nagrodę główną w wysokości 2500 EUR Dominice Strzałce z Politechniki Krakowskiej za pracę Miedzianka,The History of Disappearing (Miedzianka, historia znikania), wykonaną pod kierunkiem prof. Andrzeja Kadłuczki i dr hab. Jolanty Sroczyńskiej; honorowe wyróżnienie specjalne Michałowi Wasielewskiemu z Politechniki Wrocławskiej, za pracę City Treasure, Storage for National Museum in Gaj Hill (Magazyn dla Muzeum Narodowego we Wzgórzu Gajowym) we Wrocławiu, wykonaną pod kierunkiem dr inż. arch. Tomasza Głowackiego. Jury przyznało także trzy równorzędne wyróżnienia honorowe Maximilianowi Blume z Technical University of Munich (TUM) za pracę Utopia. Urbanization and corporate living., wykonaną pod kierunkiem prof. Dietricha Fink; Sebastinowi Strobl z Academy of Fine Arts Munich za pracę, A simply be there, wykonaną pod kierunkiem Prof. Carlo Baumschlager i Panu Fabianowi Weis z Nuremberg Tech - Technische Hochschule Nürnberg za pracę, zatytułowaną Archive for the collective memory. Reinterpretation of the postwar modernist housing estate at the Einsteinring Nürnberg, wykonaną pod kierunkiem prof. Caroli Dietrich, prof. Richarda Woditsch. (Red.)
